مریم شاهسمندی
حالا دیگر مساله امنیت غذایی برای نوزادان هم به چالشی تازه بدل شده است. مدت‌هاست که بحث کمبود شیرخشک به خصوص شیرخشک‌های درمانی برای نوزادان مطرح است و هر بار هم مسوولان دلایل متنوعی برای توجیه این بی‌توجهی دارند از نبود ارز مورد نیاز گرفته تا کاهش تولید و.... البته اگر به رییس دولت باشد که معتقد است عمر دست خداست و بالاخره روزی شیر خشک هم تولید می‌کنیم و تا آن موقع لابد نوزادان باید از طریق فتوسنتز به زندگی خود ادامه بدهند. از وقتی که ارز ترجیحی دارو برداشته شد تا به امروز مشکلات بسیاری برای مردم به وجود آمده است. حالا سازمان غذا و دارو وعده داده ۲ هفته دیگر برای تامین شیرخشک مورد نیاز کشور باید صبر کرد.
این صبری که البته نوزادان هیچ از آن نمی‌دانند اما والدین آنها باید بار این صبر و نبود و کمبود را به دوش بکشند و هزینه این بی‌توجهی را با پرداخت مبالغ بالا و تامین شیر خشک از بازار سیاه بدهند. تکلیف روشن است اینکه می‌گویند از این به بعد قرار است با کارت ملی شیرخشک به خانواده‌ها داده شود خود نشان از بی‌سرو سامانی دارد که البته نبود نظارت یکی از دلایل آن است. اینکه شیر خشک مورد نیاز نوزادان از بازار سیاه سر درمی‌آورد و داروخانه‌ها تنها می‌توانند به مراجعان بگویند که نداریم نشان می‌دهد مسوولان هر چه بیشتر در لاک تکذیب معضلات فرو می‌روند مسائل پیچیده‌تر و بغرنج‌تر می‌شود. اینکه وقتی حرف از کمبود دارو می‌شود می‌گویند ارز مورد نیاز اختصاص داده نشده یا وقتی حرف از کمبود شیرخشک می‌شود باز هم عدم اختصاص ارز مورد نیاز یکی از دلایل آن عنوان می‌شود نشان می‌دهد که دولت در زمینه تامین ارز برای استراتژیک‌ترین کالاهای مورد نیاز مردم هم توانایی کافی را ندارد.
پس این همه اسرار و قانون و ابلاغیه برای افزایش جمعیت به پشتوانه کدام زیرساخت مناسب انجام می‌شود. حالا که به گفته مسوولان تعداد زاد و ولد در کشور پایین است و سن ازدواج افزایش پیدا کرده آنها در تامین حداقل‌های مورد نیاز همین تعداد نوزاد هم با کسری بودجه و اما و اگرهای بسیار مواجه شده‌اند چه برسد به اینکه قرار باشد قانون جوانی جمعیت اجرایی شود و به گفته معاون رییس دولت خانواده‌ها به جای تولد یک یا دو فرزند به فکر به دنیا آوردن ۵ یا ۶ فرزند برسند. چه کسی می‌خواهد امنیت غذایی آنها را تامین کند. با شعار شاید بشود شکم گرسنه بزرگسالان را سیر کرد اما قطعا بچه‌ها و نوزادان از این شعارها سر درنمی‌آورند. شاید مسوولان معتقد باشند که نارضایتی مردم از سر زیاده‌خواهی آنها هست و باید توقعاتشان را کم کنند و با لنگ و نان خشک به زندگی ادامه دهند اما قطعا نوزادانی که به شیر خشک نیاز دارند قدرت تحلیل این نظریه‌ها را ندارند و نمی‌توانند آن را برتابند.
البته همین روزهاست که مسوولان برای توجیه این کمبودها هم به مادران بتازند که چرا از شیر خودشان به بچه‌ها نمی‌دهند تا نیازی به شیرخشک نداشته باشند اما مساله اینجاست که با این وضعیت معیشت و سبد غذایی خانوار داشتن چنین انتظاری از مادران برای اینکه بتوانند به تنهایی با شیر مادر نوزاد خود را سیر کنند کمی غیر عادلانه به نظر می‌رسد. به هر حال امیدواریم که این‌بار وعده سازمان غذا و دارو در مورد تامین شیرخشک مورد نیاز جامعه عملی شود و حداقل برای مدت کوتاهی هم که شده مردم برای تامین غذای مورد نیاز نوزادان خود سرگردان نباشند.
