25 اسفند سال 1366 شهر حلبچه از شهرهای کردنشین عراق در یک اقدام غیرانسانی به وسیله عوامل رژیم بعث عراق بمباران شیمیایی شد. پیروزی رزمندگان اسلام در عملیات والفجر 10 و آزادسازی بسیاری از مناطق کردنشین از جمله شهر استراتژیک حلبچه و استقبال مردم شهرها و روستاها از این اتفاق، سبب شد تا رژیم بعث عراق در یک اقدام غیرانسانی، به قصد انتقام‌گیری از این شکست فاحش و دشمنی با مردم، شهر حلبچه و اطراف آن را هدف بمب‌های شیمیایی قراردهد و با ارتکاب به این عمل ضد‌بشری، هیروشیمای دیگری آفریده در این فاجعه بزرگ، حدود پنج هزار نفر به شهادت رسیده و هفت هزار تن دیگر مصدوم شدند که بیشترشان غیرنظامی بودند. فاجعه حلبچه علاوه بر جنبه‌های انسانی و اخلاقی، زیان‌هایی در روابط خارجی رژیم بعثی عراق در پی داشت و حتی بسیاری از حامیان آن را برآشفته کرد. انعکاس صحنه‌های دلخراش قربانیان گازهای سمّی حلبچه در سراسر جهان، موقعیت بین‌المللی رژیم عراق و حامیان وی را بسیار تضعیف نمود. اعزام خبرنگاران خارجی به ایران و بازدید از منطقه، به مرور ابعاد این جنایت دهشتناک را افشا کرد و واکنش‌های متعددی را برانگیخت. به کارگیری سلاح‌های شیمیایی از سوی عراق در حالی صورت می‌گرفت که این کشور جزو 120 کشور امضا‌کننده پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاح‌های سمی و خفه‌کننده قرار داشت. تا حدود پس از یک ماه از بمباران حلبچه، بازتاب آن در رسانه‌های خبری خارجی مشاهده می‌شد. لیکن با اتمام حملات عراق به شهرهای ایران و نیز اعزام نمایندگان ایران وعراق به سازمان ملل و مذاکره با دبیرکل سازمان ملل، تدریجا از جنایات عراق در حلبچه همه‌چیز به فراموشی سپرده شد. شانزدهم فروردین 1367 بمباران شیمیایی حلبچه از طرف کشورهای چین، هلند، آلمان شرقی و استرالیا در کنفرانس خلع سلاح ژنو محکوم شد. این مهم‌ترین واکنش بین‌المللی به فاجعه بمباران شیمیایی صدام بود؛ واکنشی که البته با حمایت جامعه جهانی همراه نبود. فاجعه شیمیایی حلبچه در شرایطی رخ داد که پیروزی رزمندگان ایرانی در عملیات والفجر10 آزادسازی بسیاری از مناطق کردنشین ازجمله شهر حلبچه را به دنبال داشت.
