نهم دی 1357، شاپور بختیار به علت پذیرش مقام نخست وزیری از جبهه ملی اخراج شد، وی با وجود طرد شدن از طرف همفکران، کابینه خود را در 16 دی معرفی کرد.
او در شرایطی نخست وزیری را پذیرفت که شاه به چهره‌های دیگری این پیشنهاد را داده بود اما آنها با توجه به فضای انقلابی جامعه و تاکید امام خمینی (ره) مبنی بر غیرقانونی بودن کل نظام پهلوی، از پذیرش این سمت خودداری کرده بودند. پس از اینکه بختیار نخست‌وزیر شد، مخالفت‌ها با دولت و سلطنت پهلوی شدت گرفت و مردم معترض و انقلابی، بختیار را فردی بی‌اختیار عنوان می‌کردند که آلت دست شاه شده است. پس از پذیرش نخست‌وزیری، در جلسه شورای مرکزی جبهه ملی ایران، اخراج بختیار به دلیل عدم رعایت انضباط سازمانی، زیر پا گذاشتن مصوبات قبلی شورای مرکزی (مبنی بر غیرقانونی بودن سلطنت پهلوی) و عدم کسب اجازه از شورای مرکزی جبهه ملی برای ریاست دولت، به رای گذاشته شد و با رای اکثریت قاطع اعضا، بختیار از جبهه ملی اخراج شد. حکومت بختیار نخستین دولت مخالف نحوه حکومت شاه پس از کودتای ۲۸ مرداد بود. او همچنین در زمان نخست‌وزیری، در میان مردم از حمایت بسیار کمی برخوردار بود. عباس امیرانتظام ادعا کرده که در پی مذاکراتی که وی (به نمایندگی از مهدی بازرگان) با بختیار داشته است، بختیار حاضر به استعفا از نخست‌وزیری شده بود. سرانجام با ورود امام خمینی (ره) به ایران و چندی بعد اعلام بی‌طرفی ارتش، دولتش در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ سقوط کرد.
یک سال و چند ماه پیش از نخست‌وزیر شدن بختیار در ۲۲ خرداد ۱۳۵۶ سه تن از سران جبهه ملی شامل کریم سنجابی، داریوش فروهر و شاپور بختیار، نامه‌ای سرگشاده به محمدرضا پهلوی نوشتند و از او خواستند که برای نجات کشور به حکومت استبدادی پایان دهد و به اصول مشروطیت تمکین کند. به واقع آنها عامل بحران در ایران را شاه دانسته و او را متهم کردند که به واسطه تورم و بی‌توجهی به کشاورزی اقتصاد ایران را به نابودی کشانده است. نحوه مدیریت شاه و عدم احترام و مغایرت آن با قانون اساسی و اعلامیه حقوق بشر از دیگر نکات مورد تأکید نویسندگان نامه بود.
