جواد هاشمی| آنچه در هفته‌های گذشته میان مجلس و دولت به وجود آمده، بیش از آنکه ناشی از یک اختلاف نظر ساختاری باشد، یک بی‌برنامگی یا نامشخص بودن مقام نهایی تصمیم‌گیر در این زمینه را نشان می‌دهد، موضوعی که اگر در ابتدا اثراتش کمرنگ به نظر می‌رسید، در روزهای گذشته به یک چالش جدی‌تر تبدیل شده است.
نگاهی به تمامی بحث‌ها و گمانه‌زنی‌ها نشان می‌دهد که دو طرف در این دعوا، هم حق دارند و هم ندارند. از سویی حرف مجلس واضح است. آنها می‌گویند که بودجه سالانه باید بر اساس برنامه‌های پنج ساله توسعه نوشته شود، با توجه به اینکه زمان اجرای برنامه ششم توسعه به پایان رسیده و حتی اجرای آن یک سال نیز تمدید شده است، دیگر امکان وقت دادن بیشتر در این زمینه وجود ندارد، پس دولت باید ابتدا لایحه برنامه هفتم را به دست نمایندگان برساند و پس از قانون شدن آن، بر همین اساس کار بر روی بودجه سال آینده آغاز شود.
از سوی دیگر دولت می‌گوید که با اصل این جمع‌بندی مخالف نیست اما به شرطی این برنامه‌ریزی امکان اجرا داشت که سیاست‌های کلی برنامه هفتم نه در شهریور ماه که از چند ماه قبل در اختیار دولت قرار می‌گرفت و با توجه به اینکه زمان کافی برای بررسی یک برنامه بالادستی و پیچیده وجود نداشته، نمی‌توان توقع داشت که ظرف چند هفته، تمام متن آن آماده شود و از این رو این انتظار را دارند که بودجه بدون در دست داشتن متن نهایی قانونی شود.
به این ترتیب در این دعوا هر طرف حرف خود را بر اساس واقعیت‌ها مطرح می‌کند و با توجه به اینکه تاکنون هیچیک از موضع خود کوتاه نیامده‌اند، باعث شده که در شرایطی به دو ماه پایانی سال نزدیک شویم که هیچ تصویر دقیقی از آینده اقتصاد ایران وجود ندارد. دولت و مجلسی که در ماه‌های گذشته بارها و به دفعات از همراهی و همکاری با یکدیگر برای حل مشکلات مردم گفته‌اند، حالا در مساله‌ای که صرفا به برنامه‌ریزی بازمی‌گردد با هم به اختلاف خورده‌اند و به نظر می‌رسد هیچ یک نیز قصد کوتاه آمدن ندارد.
اقتصاد ایران که در سال‌های گذشته با مشکلات و محدودیت‌های جدی مواجه بوده و آن طور که حتی سران هر دو قوه تاکید دارند، بیشترین فشار بر معیشت مردم و طبقات کم‌درآمد وارد شده، لااقل به برنامه‌ای نیاز دارد که بتوان آن را چکش‌کاری و نقد کرد و راهی برای بهبود شرایط مردم به وجود آورد، موضوعی که بن‌بست اخیر میان دو قوه راه را بر آن بسته و چه مردم و چه منتقدان، حتی تصویری از برنامه‌ریزی برای آینده ندارند و نمی‌دانند که برایشان چه خوابی دیده خواهد شد.
