دروغگویی به نفع اسراییل

فیلیپ گیرالدی |

مدیرعامل شورای امنیت ملی|

 در واشنگتن امروزی که دو رویی چه در میان دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان به سر حد خود رسیده، انتظار شنیدن واقعیت انتظار زیادی است. همه می‌دانند که قدرتمندترین لابی خارجی که در ایالات متحده فعالیت می‌کند، لابی‌گری اسراییل است. در حقیقت، از برخی جهات می‌توان گفت که لابی‌گری اسراییل در حال حاضر با بیشترین قدرت خود در حال فعالیت است و توانسته نفوذ خود را در سطوح محلی و کشوری گسترش دهد و کمپینی اساسی برای مجازات انتقاد یا تحریم اسراییل به راه اندازد و هولوکاست را به نظام آموزشی و کتاب‌های درسی امریکایی وارد کند.

اما گاهی اوقات، نور در تاریکی می‌درخشد. تلاش‌های رشیدا طایب و ایلهان عمر در کنگره برای به چالش کشیدن لابی‌گری اسراییل ستودنی، و شایان ذکر است که این دو زن حتی از سوی هم حزبی‌های دموکرات خود مورد آزار قرار گرفته و به سکوت کردن ترغیب شده‌اند. در همین حال، رییس‌جمهوری دونالد ترامپ هم سعی کرده آنها را به چهره دموکرات‌ها تبدیل کند و آنها را «متنفران از یهود» و «ضد یهودیت» خوانده و ادعا کرده است آنها همانطور که اسراییل را محکوم می‌کنند، از امریکا هم متنفر هستند. ترامپ مکررا گفته آن دسته از یهودیان امریکایی که به دموکرات‌ها رای می‌دهند، «خیانتکار» هستند و منظورش از این جمله خیانت به اسراییل است. ترامپ تا اندازه‌ای برای جلب حمایت لابی‌گری اسراییل تلاش کرده که حتی یک مجری رادیو یک مرتبه او را «پادشاه اسراییل» خوانده است.

به گزارش دیپلماسی ایرانی به نقل از بنیاد فرهنگ استراتژیک، یکی از قانون گذاران در کنگره که ظاهرا از این تمایل دو حزبی به اسراییل به ستوه آمده، تد لیو از ایالت کالیفرنیاست. او اخیرا از دیوید فریدمن، سفیر دولت ترامپ در اسراییل، به دلیل حمایت او از اقدام بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسراییل، در ممانعت از دیدار طایب و عمر از کرانه باختری، انتقاد کرد. مادربزرگ طایب ساکن سرزمین‌های اشغالی در کرانه باختری است. فریدمن با انتشار بیانیه‌ای گفته بود که ایالات متحده از اقدامات اسراییل حمایت می‌کند و به رویکرد آن احترام می‌گذارد. او در ادامه توضیح داده بود که جنبش تحریم‌ها، واگذاری و بایکوت (بی‌دی‌اس) علیه اسراییل نشانه آزادی بیان نیست و جنگ افزاری اقتصادی برای از بین بردن مشروعیت و نهایتا نابود کردن اسراییل، به شمار می‌رود. در حالی که فریدمن اظهارات غیر خشونت آمیز این دو زن سی و چند ساله را به‌مثابه تهاجمی مسلحانه تعبیر کرد، لیو در اقدامی شجاعانه در پاسخ به سفیر در توئیتی نوشت: «سفیر عزیز ایالات متحده در اسراییل: شما امریکایی هستید. وفاداری شما باید به امریکا باشد، نه به یک قدرت خارجی. باید از حق امریکایی‌ها برای سفر به دیگر کشورها حمایت کنید. اگر متوجه این مساله نیستید، باید استعفا دهید.» لیو در همان روز در گفت‌وگویی با «سی‌ان‌ان» به اعتراض‌های خود به فریدمن ادامه و توضیح داد: «واقعا فکر می‌کنم او باید استعفا کند، زیرا متوجه نمی‌شود که وفاداری او باید با امریکا باشد و نه با یک قدرت خارجی. او باید از حق امریکایی‌ها برای رفتن به خارج از کشور و دیدار با بستگانشان دفاع کند.» اما مجری برنامه که از دوستان قدرتمند اسراییل به شمار می‌رود، بلافاصله خشم خود را نشان داد و لیو را به متهم کردن فریدمن به «وفاداری دوگانه» متهم کرد که اتهامی است که معمولا از سوی «ضد یهودی ها» و «انکار‌کنندگان هولوکاست» مطرح می‌شود. لیو در پی انتقادهای فراوان نهایتا توئیت خود را پاک و چیزی شبیه به عذرخواهی منتشر کرد.

اما واقعیت این است که فریدمن وفاداری دوگانه ندارد؛ وفاداری او یگانه با اسراییل است و این مساله را بارها با حمایت بی‌قید و شرط از هر آنچه که رژیم نتانیاهو در تضاد با منافع امریکا انجام می‌دهد، نشان داده است. او از کشتار شهروندان غیرنظامی و غیرمسلح غزه توسط تیراندازهای اسراییلی حمایت، از بمباران سوریه تمجید و به انتقال سفارت امریکا از تل‌آویو به قدس اشغالی ترغیب و به رسمیت شناخته شدن حاکمیت اسراییل بر بلندی‌های جولان را تحسین کرده و حامی فعال و شهرک‌سازی‌های غیرقانونی اسراییل در کرانه باختری بوده است. او حتی وزارت امور خارجه را تحت فشار قرار داده تا در توصیف اوضاع در کرانه باختری از استفاده از کلمه «اشغال شده» خودداری کنند و جای آن واژه «مورد مناقشه» را به کار برند. از این رو جای تعجب ندارد که فریدمن که پیش از انتصاب به عنوان سفیر یک بانکدار ورشکسته بود، اکنون به جای قانون گذاران کنگره طرف نتانیاهو را بگیرد.

اما توجیه اقدامات غیرقانونی یک دولت خارجی توسط سفیر ایالات متحده هیچ حسنی برای امریکا ندارد و صرفا سبب می‌شود که این کشور طرف دولتی را بگیرد که عمدتا در جرایم جنگی دست دارد. حتی وقتی فردی مانند لیو در اقدامی درست رهبری حزب خود را نادیده می‌گیرد و در اقدامی شجاعانه رییس‌جمهوری و سفیری را مورد انتقاد قرار می‌دهد که به جای کشور خود از یک دولت بیگانه حمایت می‌کنند، باز هم خود اوست که مورد شماتت قرار می‌گیرد و نه مشکل‌سازان اصلی. جای تعجب ندارد که در واشنگتن امروزی که فردی مانند فریدمن سفیر شده و هیچ‌کسی به دلیل اشتباهاتش مورد مواخذه قرار نمی‌گیرد، از جریان اصلی هم انتقادی شنیده نمی‌شود. اما باز هم می‌توان توئیت لئو را اقدامی قابل توجه دانست و امیدوار بود که قانون گذاران امریکایی حتی با وجود مخاطرات برای موقعیت خود، درصدد گفتن حقیقت برآیند.

منبع: دیپلماسی ایرانی