مهدی علیپور| برخلاف تمام بحث‌ها و شعارها، متاسفانه در اقتصاد ما، حمایت از تولید تنها در حد شعار باقی مانده است. در واقع با وجود آنکه ما می‌گوییم قصد فراهم کردن مقدمات لازم برای تولیدکنندگان را داریم، آنچه در عمل رخ می‌دهد متفاوت بوده و به نظر می‌رسد که بیشتر به نفع سوداگران است.
در واقع در اقتصاد اگر فردی قصد داشته باشد که صرفا با یک سرمایه به دلالی اقدام کند، احتمالا بسیار راحت‌تر پله‌های ترقی را طی خواهد کرد تا اینکه بخواهد همان مسیر را با تولید و به شکل رسمی دنبال کند. این موضوع نیز ریشه طولانی در مدیریت اقتصاد ما دارد. به دلیل آنکه ما به شکل طولانی به نفت وابسته بوده‌ایم هیچگاه مقدمات لازم را برای حمایت از تولید فراهم نکرده‌ایم و به دنبال آن قوانین ما در حمایت از تولید نیز مشکلات خاص خود را دارد.
این در حالی است که مسیر طی شده از سوی کشورهای توسعه‌یافته به ما چیز دیگری را ثابت می‌کند. نگاهی به کشورهای موفق دنیا نشان می‌دهد که بسیاری از آنها، مالیات‌ستانی از تولید را یا متوقف کرده‌اند یا آن را به حداقل رسانده‌اند و حتی برای آنکه اقتصاد مولدشان رشد کند، تسهیلاتی را برای سرمایه‌گذاران در نظر می‌گیرند. در مقابل برای افرادی که قصد دارند با سفته‌بازی در اقتصاد فعالیت کنند محدودیت‌هایی لحاظ می‌شود.
ما در ایران این روند را برعکس کرده‌ایم و هرگز نیز گامی مثبت در جهت تغییر آن برنداشته‌ایم. یک تولیدکننده باید مالیات خود، محل تولید خود و تمام مواد اولیه و جابه‌جایی‌ها را پرداخت کند، در حالی که همان فرد می‌تواند با خرید و فروش خودرو و خانه، سودی بیشتر در کوتاه‌ترین زمان ممکن به جیب بزند.
برای آنکه شاکله اقتصاد ما تغییر کند، باید به تمام این مسائل در سطح کلان و در سطح جزئی بپردازیم و سیاست‌هایی را دنبال کنیم که تولید را به شکل قطعی حمایت کنیم. در غیر این صورت همچنان درگیر آن خواهیم بود که تولیدکننده با مشکلات جدی مواجه است، سرمایه‌گذار قصد فرار از اقتصاد ما را دارد و در نهایت دلالان و سفته‌بازان از فضا بهترین استفاده را می‌کنند، موضوعی که قطعا به نفع اقتصاد کشور نخواهد بود.
