امیررضا بیدگلی فعال تشکلی باسابقه در زنجیره تولید صنعت دامی، در پاسخ به اینکه در 10 ماهه اخیر که صنعت شرایط بحرانی را تجربه کرد، چه منافعی از جانب اتاق متوجه بخش کشاورزی، و به ویژه صنعت دام و طیور شده، توضیح داد: هم اتاق ایران و هم اتاق تهران، چه در کمیسیون‌ها و چه در صحن هیات نمایندگان و چه در نامه‌هایی که به دولتمردان نوشتند، با صراحت کامل و متکی به دانش فنی و با همکاری تنگاتنگ با تشکل‌ها، نیاز‌های صنعت را مطالبه گرانه مطرح و پیگیری کردند.
وی افزود: بارها و بارها وزیر و معاونین وزرا را در جلسات دعوت کردند و به گفت‌وگو نشستند. این کاری بود که اتاق بازرگانی می‌توانست انجام دهد و به نحو احسن انجام داد. ولی همانطور که همه ما می‌دانیم، اقتصاد کشور در شرایطی است که کسانی که حتی نسبت به اتاق بازرگانی اختیارات و امکانات قانونی بیشتری دارند و در جایگاه دولتی هستند هم نمی‌توانند به راه‌حل عملی برای حل مشکلات امروز اقتصاد کشور دست پیدا کنند! بیدگلی ادامه داد: از سوی دیگر اتاق بازرگانی اهرم شورای گفت‌وگو را در اختیار دارد. در شورای گفت‌وگو رویه‌ها، مقررات و مشکلات مرتبط با آنها در سطح بسیار تخصصی، مورد بررسی قرار می‌گیرند و خروجی شورای گفت‌وگو چه در سطح استانی و چه در سطح ملی به هیات وزیران منتقل شده، و هیات وزیران عموما بدون تاخیر و تعلل، بسیاری از موارد را مصوب، و به دستگاه‌های اجرایی ابلاغ می‌کند. این دو، اهرم‌های مستقیم اتاق بازرگانی هستند.
وی درباره اینکه رهبر جدید اتاق باید دارای چه ویژگی‌ها و امتیازاتی باشد، بیان کرد: اعتقاد من این است، برای کسی که قصد دارد کرسی ریاست اتاق بازرگانی را در اختیار بگیرد، اینکه از بخش خصوصی واقعی برخاسته باشد از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. با تمام احترامی که برای مدیران دولتی که پس از خروج از دولت پست‌هایی را در بخش خصوصی پذیرفته‌اند قائل هستم، موافق حضور این عزیزان در جایگاه‌های ریاست اتاق بازرگانی نیستم. کسی که به عنوان رییس اتاق بازرگانی انتخاب می‌شود، باید بنگاهداری کرده باشد. حتماً باید حقوق داده باشد. سر ماه پول کم آورده باشد.
او در ادامه گفت: تک تک اتفاقات و دغدغه‌های بخش خصوصی واقعی را با تمام وجود لمس کرده باشد تا بتواند نقش خود را به عنوان رییس اتاق بازرگانی به خوبی ایفا کند. او افزود: در حال حاضر برخی از عزیزانی که برای کسب کرسی ریاست اتاق تلاش می‌کنند، بر سرمایه خصوصی بودن خود تاکید نمی‌کنند. بلکه بیشتر بر وجهه سوابق مدیریت دولتی خود اتکا می‌کنند که به اعتقاد من این درست نیست.
به گفته بیدگلی، افرادی برای این کرسی مناسب‌تر هستند که زیر ۵۰ سال یا با اغماض زیر ۶۰ سال سن داشته باشند. بزرگوارانی که بالای ۶۰ سال سن دارند، به اعتقاد من زحمات خود را کشیده‌اند و باید اکنون به عنوان مشاور و مرشد، راهنما و مربی با اتاق و سایر سازمان‌ها تعامل داشته باشند، و راه را برای نسل‌های بعدی – که خود این نسل‌ها نیز در آستانه میانسالی‌اند! – نبندند. وی گفت: اعضای هیات نمایندگان و هیات رییسه و رییس اتاق باید حتما اهداف مشخص، دست یافتنی و قابل سنجش را در دستور کار خود قرار دهند. اهداف کلان و دور، مخصوصا در شرایط فعلی، احتمالا برای صنعت ما دست یافتنی نیست.
