هر بار که وزیر بهداشت مدعی می‌شود که سیستم درمانی در ایران یکی از بهترین سیستم‌هاست اتفاقی رخ می‌دهد که عکس آن ثابت شود. این‌بار به کما رفتن یک دختر ۱۰ ساله آن هم وقتی که می‌خواستند انحراف چشم او را عمل کنند و مرگ پدر جوانش با شنیدن این خبر باعث شد تا بار دیگر از وزیر بهداشت و درمان این سوال را بپرسیم که این چه سیستم پیشرفته‌ای است که در شهرهای کوچک امکان عمل‌های جراحی به این راحتی وجود ندارد. این خانواده برای درمان چشم دخترشان مجبور شده‌اند از کوهدشت به کرمانشاه بیایند. بعد از عمل دکتر به آنها می‌گوید که عمل موفقیت‌آمیز بوده اما بعد از چند لحظه دخترشان را به آی‌سی‌یو می‌برند چون به کما رفته است. حتی وقتی قفسه سینه کودک به دلیل عملیات احیای قلبی شکسته شده است به خانواده‌اش اطلاع نمی‌دهند.
این تنها یکی از اتفاقات تاسف‌باری است که روزانه در حوزه بهداشت و درمان کشور رخ می‌دهد و با این حال وزیر بهداشت و درمان همچنان مدعی است که سیستم درمانی کشور ما جزو یکی از پیشرفته‌ترین سیستم‌های درمانی دنیاست. در کدام سیستم درمانی پیشرفته دنیا روزانه ۳ تا ۴ پرستار از کادر درمان خارج می‌شوند و رخت مهاجرت به کشورهای دیگر را به تن می‌کنند. در کدام سیستم درمانی پیشرفته دنیا در بیمارستان‌های دولتی خبری از پزشک متخصص نیست و همه بیماران باید به پزشکان عمومی مراجعه کنند. این ادعا با کدام اسناد و مدارک توسط وزیر بهداشت و درمان قابل بررسی و اثبات است. فیلمی که چند روز پیش در فضای مجازی منتشر شده بود و فردی را نشان می‌داد که می‌گفت برای بازدید وزیر خانه بهداشت روستا را تجهیز کرده‌اند و بعد از رفتن او با وانت آمده‌اند تا وسایل را ببرند، خود گواه این است که ادعای وزیر بهداشت اثبات شدنی نیست. در کدام سیستم درمانی پیشرفته تجهیزات بیمارستانی به خصوص در بیمارستان‌های دولتی فرسوده و از کار افتاده‌اند و بیماران برای یک سی‌تی‌اسکن ساده یا حتی یک عکس رادیولوژی مجبورند به مراکز خصوصی مراجعه کنند. این سیستم درمانی پیشرفته که باعث می‌شود افراد بعد از ابتلا به بیماری‌هایی مانند سرطان و... توان مالی خود را از دست بدهند و زیر خط فقر سقوط کنند قطعا سیستم کارآمدی به نظر نمی‌رسد. مساله فقط مدعی بودن وزیر بهداشت و درمان نیست مساله این است که حتی معاونان و دیگر افرادی که در حوزه بهداشت و درمان کار می‌کنند هم به این ادعا باور دارند و تا زمانی که این وضعیت ادامه داشته باشد هیچ اراده‌ای برای بهبود بخشیدن به وضعیت بهداشت و درمان کشور وجود نخواهد داشت. مساله اینجاست که مسوولان زمانی می‌توانند مدعی برتر بودن سیستم بهداشت و درمان کشور باشند که مردم هم با آنها هم عقیده باشند. اما وقتی آنچه از سوی مسوولان اعلام می‌شود با آنچه در واقعیت وجود دارد هزاران بار فاصله است دیگر نمی‌توان به این حرف‌ها استناد کرد.
مگر می‌شود مسوولان مدعی و مردم به دروغ از شرایط ناراضی باشند. مگر می‌شود این همه بیمار را که به دلیل هزینه‌های بالا از چرخه درمان خارج می‌شوند را دید و باز هم گفت که ما یکی از برترین سیستم‌های بهداشت ودرمان در جهان هستیم. مگر می‌شود این همه کاستی و کمبود را در بیمارستان‌های دولتی دید و باز هم مدعی بود. ما هنوز در تعداد کادر درمان هم نتوانسته‌ایم استاندارد‌های جهانی را رعایت کنیم آن وقت مدعی بهتر بودن هستیم. واقعا نه در بین نمایندگان مجلس و نه در بین اعضای هیات دولت و دیگر مسوولان هیچ کسی پیدا نمی‌شود تا وزیر بهداشت را ملزم به پاسخگویی کرده و مستندات این ادعاها را بخواهد.
