مصطفی اقلیما
مساله مهمی که باید درباره شادی در جامعه به آن پرداخته شود تاثیر شادی در پویایی جامعه است. هر چه جامعه‌ای شادتر باشد رشد و پویایی آن بیشتر خواهد بود. ما نمی‌توانیم با مردم افسرده و مضطرب به این فکر کنیم که جامعه‌ای رو به پیشرفت خواهیم داشت. جامعه امروز ایران متاسفانه جامعه‌ای است که شادی در آن رنگ باخته است.
افراد درگیر زندگی ماشینی شده‌اند. مشکلات معیشتی و اقتصادی باعث شده تا بسیاری از افراد حتی خندیدن از ته دل را هم از یاد ببرند. انباشت این مشکلات باعث بروز افسردگی جمعی می‌شود و این افسردگی رشد و توسعه جامعه را مختل می‌کند. حقیقت تلخ این است که پرخاشگری در افراد جامعه روز افزون شده است.
هر اتفاق کوچکی می‌تواند منجر به یک دعوای خیابانی شود. این در حالی است که اگر فرد اجازه بروز نارضایتی‌های خود را داشته باشد می‌تواند بر خشم خود غلبه کند. مساله دیگر جوانان کشور هستند. امروزه جوانان نیز شادی را فراموش کرده‌اند.
در واقع هیچ کار خاصی از سوی مسوولان برای شاد زندگی کردن جوانان صورت نمی‌گیرد. ما هیچ فعالیتی که منجر به تخلیه هیجان و شادی در جوانان شود در سطح جامعه شاهد نیستیم. به‌طور خاص باید گفت که جامعه کنونی ما با شادی غریبه شده است. از زمان همه‌گیری کرونا شکل زندگی اجتماعی افراد تغییر کرد. دیگر خبری از دورهمی‌های فامیلی و دوستانه نبود و هنوز هم نیست. زندگی اجتماعی افراد و به خصوص جوانان دستخوش تغییراتی شد که باعث بروز نوعی وسواس بیمار گونه در اکثر افراد شده است.
در کنار این اتفاق بی‌توجهی مسوولان به مساله شادی در کشور و فراهم آوردن امکان شاد زندگی کردن برای افراد نیز باعث شده تا مردم بیشتر از آنچه در آمارها به آن اشاره می‌شود با اختلالات روانی دست و پنجه نرم کنند. برای شاد زیستن باید شرایطی فراهم باشد. باید حداقل امکانات رفاهی برای مردم مهیا باشد. وقتی فرد از صبح تا شب باید کار کند تا بتواند هزینه‌های زندگی‌اش را تامین کند و در نهایت هم همیشه با کسری بودجه مواجه می‌شود دیگر شادی کردن معنای خود را از دست می‌دهد. اما اگر مسوولان شرایط و امکان شادی در جامعه را برای افراد حتی آنهایی که از نظر مادی دچار مشکلات هستند فراهم کنند آمار افراد افسرده و مضطرب کاهش پیدا می‌کند.
در تمام این سال‌ها بارها و بارها جامعه شناسان و مددکاران در رابطه با الزام وجود شادی در جامعه هشدار داده‌اند. افراد شاد می‌توانند افرادی موفق باشند که باعث پیشبرد اهداف جامعه هستند. اما وقتی ما شادی را به هر شکلی تقبیح می‌کنیم و جوانان را از بروز شادی منع می‌کنیم باید به این فکر کنیم که چه جایگزین مناسبی برای آن فراهم کرده‌ایم. مگر می‌شود در جامعه‌ای جوانان شاد نباشند اما پویایی در جامعه وجود داشته باشد. مگر می‌شود هیجانات جوانی اجازه بروز و ظهور نداشته باشند اما مشکلی در این رابطه نباشد.
در اکثر کشورهای دنیا برای اینکه بتوانند هیجانات جوانی را تخلیه کنند برنامه‌های بلندمدت و کوتاه‌مدت به اجرا در می‌آورند. این اتفاق باعث می‌شود تا پرخاشگری جوانان در جامعه کاهش پیدا کند. احساس نارضایتی از زندگی زمانی کاهش می‌یابد که فرد بتواند شادی را تجربه کند. تمام این اتفاقات منجر به وجود جامعه‌ای پویا و رو به جلو می‌شود. تا زمانی که ما نتوانیم این شادی را به جامعه بدهیم نمی‌توانیم مشکلات و آسیب‌های اجتماعی موجود را حل و فصل کنیم.
