یکی از موضوعاتی که ما باید به‌طور ویژه به آن نظر داشته باشیم، نگاه درست و دقیق به بحث جذب سرمایه‌گذار و تولیدکننده است. ما باید مقدماتی را فراهم کنیم که سرمایه‌گذار به سمت ورود به اقتصاد ایران کشیده شود، نه اینکه با تمام توان خود از فضا فرار کند.
ما این موضوع را در تمام سال‌های گذشته دیده‌ایم و امروز نیز بخش مهمی از این نگرانی‌ها همچنان به جای خود باقی مانده است. در واقع مشخص نیست که سیاست‌ها به چه شکل تغییر می‌کنند و همین موضوع سرمایه‌گذاران را فراری می‌دهد.
اینکه یک صادرکننده ایرانی، برای تولید یک کالا سرمایه‌گذاری می‌کند، آن را آماده فروش می‌کند و حتی در بازار خارجی مشتریانش را پیدا می‌کند اما ناگهان دولت اعلام می‌کند که صادرات این کالا ممنوع است، چه نتیجه‌ای جز فرار سرمایه خواهد داشت؟ از سوی دیگر تورم و عدم نظارت، باعث شده که بسیاری از بازارهای حاشیه‌ای سود بیشتری از تولید داشته باشند. در ایران اما تولیدکننده با انواع و اقسام محدودیت‌ها و فشارها روبرو می‌شود، در حالی که افراد با سفته‌بازی در بازارهایی مانند خودرو و مسکن، سودی سرشار را نصیب خود می‌کنند.
در این تردیدی وجود ندارد که دولت باید به سمت استفاده از منابع مالیاتی و سایر درآمدهای پایدار اقتصادی حرکت کند اما سوال اینجاست که چه اقدام حیاتی در این زمینه برنامه‌ریزی شده است؟ اگر ما قصد افزایش درآمدهای مالیاتی را داریم، باید در نظر داشته باشیم که تولیدکنندگان واقعی باید از سختگیری‌ها معاف شوند و در واقع راه برای جذب سرمایه واقعی باز شود و از سوی دیگر فعالیت‌هایی که به سفته‌بازی و دلالی اختصاص دارند و نه‌تنها کمکی به رشد تولید نمی‌کنند که در نهایت با استفاده از تورم و سایر مشکلات، تنها به افزایش درآمدهای خود فکر می‌کنند باید زیر ذره‌بین قرار گرفته و با محدودیت‌های جدی مواجه شوند.
اگر ما شرایط را طوری تغییر دهیم که تولیدکنندگان به ورود به اقتصاد ایران ترغیب شوند می‌تواند به توسعه اقتصاد و رشد کمک کند اما در غیر این صورت ما همچنان در برخی حوزه‌های مهم درجا خواهیم زد و گره‌ای از کار باز نخواهد شد.
