متاسفانه یا خوشبختانه دولت در ایران به‌دلیل بزرگی و تصدی‌گری امور اقتصادی، انحصار تولید خبر را در این زمینه‌ها هم دراختیار دارد، به‌همین دلیل هم تقاضا برای مصاحبه به قصد کسب اطلاع و اطلاع‌رسانی با مسوولان دولتی همواره وجود دارد و برای روزنامه‌نگار چنین کاری نه تنها ضرورت دارد که از وظایفش به‌شمار می‌رود زیرا اگر بخواهید گزارش صحیح و مسوولانه بنویسید بهترین راه کسب خبر از منبع اصلی خبر است. طبیعی است که روزنامه‌نگاران باتوجه به مشغله کارها توقع ندارند هر روز و هر جا بخواهند بتوانند با وزیر یا مسوول مربوطه ارتباط برقرار کنند اما برای تهیه گزارش‌های مفصل و دقیق و برای اتفاقات مهم نباید راه ارتباط، چنان دشوار باشد که پس از چند ماه پیگیری امید برای مصاحبه را به کلی از دست بدهید.
برای مثال موضوع مناطق آزاد، توسعه تجارت و ترانزیت، برنامه مهم دولت در توسعه بندر چابهار و احتمال اعلام منطقه آزاد سیستان، افتتاح پروژه‌های مختلف پتروشیمی در چابهار، تاخیر شریک هندی در کار برای پروژه راه‌اندازی توسعه بندر چابهار و... از مسایلی بود که لازم بود برای اطلاعات بیشتر به متولی اصلی این موضوع یعنی جناب آقای مهندس ترکان مراجعه کنیم. حقیر به‌عنوان اهل منطقه که درمورد منطقه‌ام کار پژوهشی هم انجام می‌دهم و با درک اهمیت و ضرورت رسانه‌یی کردن اقدامات ارزشمند دولت در منطقه محروم سیستان‌وبلوچستان هم از این حیث که عموم جامعه را در جریان اقدامات دولت قرار می‌دهد و هم از این جهت که این رسانه‌یی شدن، اشکالات و مشکلات کار را نیز آشکار می‌کند، تقاضای مصاحبه با مهندس ترکان را مطرح کردم. در تاریخ 26مرداد سال جاری تقاضای مصاحبه به دفتر مهندس ترکان ازسوی روزنامه ارسال شد. فردی در روابط عمومی دبیرخانه از سر لطف شماره تلفن همراهش را برای پیگیری به خبرنگار روزنامه داد. با این همه این لطف، نتیجه‌یی به‌همراه نداشته و تماس‌های گهگاهی خبرنگار برای پیگیری بدون پاسخ مثبت همراه بوده است. گاه جناب آقای مهندس ترکان در سفر بودند
و گاه گفته شده که ایشان از سفر که بازگردند، حتما می‌خواهند با روزنامه‌یی مصاحبه کنند و شما در اولویت هستید. این اولویت پس از 6ماه هنوز فرا نرسیده است. به‌همین دلیل دیروز من برای پیگیری شخصا به دبیرخانه مناطق آزاد در خیابان اسفندیار رفتم. مرد جوانی که در دبیرخانه نشسته بود و در پاسخ به سوال من که آیا اجازه دارم بنشینم، گفت خیر، با دیدن نامه روزنامه که در ماه پنجم به دبیرخانه رفته بود و هنوز پس از 5ماه جوابی نگرفته است، تعجب کرد. با این همه پس از دادن شماره نامه به من توصیه کرد که از طریق روابط عمومی دبیرخانه که در خیابان قائم‌مقام است، پیگیری کنیم. برخورد این کارمند محترم دبیرخانه نشان می‌داد که نباید امیدی به قراری برای مصاحبه داشته باشیم. برای وقت گرفتن از جناب آقای مهندس اوسط هاشمی، استاندار سیستان‌وبلوچستان که اوقاتی از هفته را در تهران می‌گذرانند نیز مشکل مشابهی وجود دارد. با اینکه حداقل از یک ماه قبل تقاضای مصاحبه به دفتر ایشان در استانداری سیستان‌وبلوچستان داده شده اما هنوز موفق به گرفتن وقتی از ایشان نشده‌ایم اما به‌واسطه به من گفته شده که شاید پس از 22بهمن بتوانند وقتی پیدا کنند. اگر بالاخره موبایل
جناب آقای اوسط هاشمی را کسی جواب می‌دهد و شما را به پیچ‌وخم بروکراسی راهنمایی می‌کند، تماس با مهندس حامدعلی مبارکی رییس منطقه آزاد چابهار همواره بی‌پاسخ می‌ماند. همچنین روزنامه تقاضای مشابهی از 3هفته قبل برای مصاحبه با وزیر محترم کشور به این وزارتخانه داده است. اصرار دارم که حرف دوستان و همکاران روزنامه‌نگار در جاهای دیگر را باور کنم که مرکز اطلاع‌رسانی وزارت کشور، فعال است و نامه‌یی را بی‌پاسخ نمی‌گذارد اما برخورد برخی کارمندان این مرکز که باید خودتان برای ثبت نامه‌تان به وزارت کشور مراجعه کنید وگرنه نامه‌تان گم و گور می‌شود، جای امید زیادی باقی نمی‌گذارد. این موارد را به تفصیل نوشتم برای اینکه نشان دهم که عیب‌جویی از کار دفاتر مسوولان دولت در کار نیست بلکه روایتی از تلاش بی‌حاصل برای مصاحبه با مسوولان دولت است. در تماس با مسوولان روابط عمومی یا دفاتر مسوولان چنین به‌نظر می‌رسد که آنها درمورد برخورد و رفتار با روزنامه‌نگاران، اهمیت کار رسانه و اصحاب آن و نیز به‌طور کلی پاسخگویی دولت و مسوولان دولتی به جراید و مطبوعات توجیه نشده‌اند. در نتیجه تماس با مقامات دولتی به ماموریتی ناممکن تبدیل می‌شود که این خود
باعث می‌شود برخی روزنامه‌نگاران برای ایفای وظایف خود به رابطه‌سازی با مسوولان دست یازند و خود را در مقام روابط عمومی مسوولان تقلیل دهند. این موضوع ضمن اینکه امر مهم پاسخگویی دولت را معوق می‌گذارد، از آن جهت که دولت به‌دلیل مسوولیتش در کشور، انحصار خبر را در دست دارد، روزنامه‌نگاران را به‌تدریج به کارمندان غیررسمی دولت تبدیل کرده و استقلال و شجاعت‌شان را
خدشه‌دار می‌کند.
