نامه تعدادی از اهالی سینما به رییس قوه قضاییه، این روزها بازتاب‌های عموما منفی گسترده‌ای داشته است؛ نامه‌ای برای آزادی یک متهم به فساد بزرگ اقتصادی. محمد امامی از تهیه‌کنندگان مشهور سینماست که در سال‌های اخیر نامش با فساد کلان در صندوق ذخیره فرهنگیان و بانک سرمایه گره خورده است. او در سال‌های اخیر چند باری به همین اتهام بازداشت شد و در حال حاضر نیز در زندان به سر می‌برد. «تابو»، «ابد و یک روز»، «خوب بد جلف» و «کاناپه» با سرمایه او ساخته شده‌اند. در ساخت سریال محبوب «شهرزاد» به کارگردانی حسن فتحی نیز به عنوان یکی از تهیه‌کنندگان فعالیت داشت. هادی رضوی نیز که از محکومان پرونده فساد در بانک سرمایه وصندوق ذخیره فرهنگیان است، تهیه‌کننده دیگر شهرزاد بود. رضوی به خاطر این پرونده به بیست سال حبس محکوم شد، اما تاکنون حکم امامی صادر نشده است. حالا بیش از چهل سینماگر، در نامه‌شان به رییس قوه قضاییه، گرچه به موضوع کرونا و حق آزادی موقت سید محمد امامی اشاره کرده‌اند، اما در همین نامه نوشته شده «این روزها مردی در زندان به سر می‌برد که پرمخاطب‌ترین سریال شبکه خانگی را در کارنامه خویش دارد، موجب اشتغال صدها تن شده و کارآفرین و تولیده‌کننده‌ای خلاق است». امضاکننده‌های این نامه، امامی را فردی «دیندار، معتبر و با آبرو» دانسته‌اند. ابتدا، ارسال این نامه به عنوان شایعه مطرح شد و
کم کم مشخص شد واقعا چنین نامه‌ای به حجت‌الاسلام رییسی ارسال شده است. انتشار این خبر واکنش‌های تندی به همراه داشت؛ برخی امضای این نامه را تکذیب کردند، برخی مانند روح‌الله حجازی و مهران احمدی گفتند نامه‌ای با این محتوا امضا نکرده‌اند و صرفا درخواست آزادی موقت کسی بوده که در این شرایط ممکن است در زندان به کرونا مبتلا شود و نگاهشان صرفا نگاه انسانی بوده اما بعد نامشان را پای نامه‌ای با این ادبیات دیده‌اند. ازسوی دیگر کیانوش عیاری و خسرو نقیبی در توئیت‌هایشان از امضای این نامه دفاع کردند. اما آیا این نامه دفاع از حقوق یک زندانی برای آزادی موقت بوده یا به قول منیژه حکمت، حقارت؟ آنجا که می‌گوید: «آیا رسواتر از این می‌شود ذلت و حقارت را فریاد زد؟» بسیاری از کاربران فضای مجازی و سینمارگران از این نامه و دفاع برخی سینماگران از یک مفسد اقتصادی و به‌ویژه ادبیات ستایشی که در این نامه به کار برده شده، انتقاد کرده‌اند. منیژه حکمت در توئیترش در واکنش به حمایت برخی سینماگران از متهم فساد بزرگ اقتصادی، نوشت: «شرم بر ما، شرم بر سینمای ما که به خاطر نواله ای که برایمان پرت کرده‌اند اینچنین به دریوزه گی افتاده‌ایم و عزت و آبروی فرهنگ و هنرمان را از کسی طلب می‌کنیم که غارت سفره ناچیز فرهنگیان کشورمان تنها خلاقیت اوست و چشم به دست او داریم تا بازگردد و از ابتکارات خلاقانه عزتمندانه‌اش شاید لیسیدن کاسه ای هم نصیب ما گردد. چه شد که به اینجا رسیدیم؟ اینها کیستند که بر جرایم‌شان هم نام هنر می‌گذارند و چاپلوسی و دستبوسی شان را عدالتخواهی و انسان دوستی مینامند. آیا رسواتر از این می‌شود ذلت و حقارت را فریاد زد؟» برخی رسانه‌ها از این نامه با عنوان «نامه سیاه» و «رسوایی» یاد کردند.
