چشم‌به‌راه مدیران فرهنگی
دولت با توجه به بحران‌های مالی‌ای که پشت سر گذاشته و همواره با آن دست و پنجه نرم می‌کرده، نمی‌تواند بودجه کافی برای بازسازی زیرساخت‌های هنر اختصاص دهد. اگر هم بودجه‌‌یی داشته باشد، شاید اولویت فضای فرهنگی نباشد. ممکن است این‌طور به نظر برسد که با این حساب، واگذاری به بخش خصوصی اتفاق بهتری باشد اما متاسفانه ایراد اصلی از زمانی وارد می‌شود که پای بخش خصوصی به هنر باز شد. چرا که در این بخش، هیچ نوع سرمایه‌گذار فرهنگی که حاضر باشد در این دوران تورم و بحران‌های غیرقابل پیش‌بینی، توان مالی و سرمایه خود را در راه فعالیت‌های فرهنگی به خطر اندازد، پیدا نمی‌شود. در بخش خصوصی، افرادی وارد می‌شوند که دنبال منفعت هستند و سرمایه خود را بی‌دلیل به‌کار نمی‌اندازند. این افراد معمولا قبل از سرمایه‌گذاری جدول زمانی دقیق طراحی می‌کنند که چگونه از طریق حوزه‌یی که در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اند به سود برسند. در نتیجه هنر و فرهنگ وقتی در اختیار این بخش قرار می‌گیرد تابع گیشه می‌شود. در این زمان هنر تبدیل به کالا و میدانی برای تاخت و تاز اقتصادی می‌شود. وقتی بخش خصوصی با این نگاه به تئا‌تر وارد می‌شود، نخستین دغدغه‌اش فروش نمایش
خواهد بود. در این حالت کمترین توجهی به محتوای نمایش نمی‌شود. در نگاه سودآوری، اصلا اهمیتی ندارد چقدر نمایش با ارزش‌ها و میراث هنری و دستاوردهای مدنی ما مطابقت دارد، چه پرسشی مطرح می‌کند یا چه دغدغه اجتماعی‌یی را برطرف می‌کند. وقتی که بی‌توجهی به تئا‌تر در این حد شکل می‌گیرد، قطعا نمی‌توان توقع توسعه، به‌روزرسانی و استاندارد کردن تجهیزات را در بخش خصوصی داشت. چرا که همه‌چیز در چارچوب اسکناس دیده می‌شود. به تبع این نگاه، فقط به صرف اینکه آن اجرا فروش خوبی داشته باشد، همه از جمله بازیگر، فوتبالیست و... وارد اجرای نمایش می‌شوند.
اختصاص بودجه، امکانات، سالن و ایجاد یک شرایط فیزیکی مناسب و امنیت روانی برای اجرای هنر، از وظایف و عملکردهای مدیران دولت است. چرا که همیشه ورود بخش خصوصی در تئا‌تر تابع گردش مالی سریع و وسیع است. پس نمی‌توان چشم به بهبود زیرساخت‌های هنر در بخش خصوصی داشت. البته بخشی از هنر همیشه تجاری بوده است و ربطی به کشور خاصی ندارد که ایرادی هم بر آن وارد نیست اما اگر بخش خصوصی با نگاه تجاری وارد تمام حوزه‌های هنرهای نمایشی شود، جز نگاه اقتصادی نگاه دیگری نخواهد شد. در این صورت، نتیجه این می‌شود که فاصله بسیار زیادی تا نقطه مطلوب و ایده‌آل در تئا‌تر داریم.
