حال تئاتر خوب است اما تو باور نکن
الهه باقری
شاید بتوان از تئاتر ایران، به عنوان مهجورترین هنر یاد کرد. این نماد فرهنگی، سال‌هاست که دچار بی‌هویتی و معضلاتی شده که شاید کمتر کسی نگران آن باشد. از محتوای نمایشنامه‌ها گرفته تا نبود سالن‌های تمرین و اجرای استاندارد همه و همه معضلاتی است که اهالی این هنر را به انزوا کشانده است. سالن‌های تئاتر بسیاری در تهران فعال هستند اما تا نقطه مطلوب فاصله زیادی دارند. در این میان، عده‌یی دولت و دولتمردان را مسوول رسیدگی و درمان زیرساخت‌های تئاتر می‌دانند و در مقابل برخی کارشناسان واگذاری این هنر به بخش خصوصی را راه‌حل برطرف کردن معضلات این نماد فرهنگی می‌بینند. در هر صورت تلاش برای سامان بخشیدن و توسعه فضای فرهنگی، به توسعه و ارتقای کشور می‌انجامد.
به‌بهانه نشست منطقه‌یی مدیران هنرهای نمایشی کشورهای غرب آسیا که برای نخستین بار در ایران از 9 آبان برگزار می‌شود، سراغ دو کارشناس این حوزه رفتیم که هریک دیدگاه‌های متفاوتی در مورد مالکیت و واگذاری تئاتر دارند؛ یکی موافق خصوصی‌سازی و ورود سرمایه‌گذاران تازه است و دیگری خصوصی‌سازی را بلای جان هنرهای نمایشی می‌داند. دیدگاه‌هایی که توجه به هر یک می‌تواند موانع اصلی رشد این هنر را نمایان کند.
