قطعه‌سازان برنده توافقات نیستند
احمد بیرانوند| کارشناس صنعت خودرو|
یکی از اقدامات شایع در میان کشورهای توسعه‌یافته این است که بازارهای بالقوه کشورهای در حال توسعه را با مشارکت و ایجاد یک خط مونتاژ در صنایع خودروسازی تصاحب کنند و هدفشان ایجاد یک منبع درآمدی است. این کشورها ضمن فراهم کردن یک بازار صادراتی خودرو و تبدیل بازارهای بالقوه به بالفعل، کسب درآمد از طریق فروش محصول با وابستگی تولید قطعات با تکنولوژی بالا و نهایتا انتقال تکنولوژی‌های تولید خودروهای قدیمی خود را در درازمدت دنبال می‌کنند. در همین راستا بیشترین تهدید را می‌توان در صنعت قطعه‌سازی کشور در پی توافقات جدید مشاهده کرد. در سال‌های گذشته برای تولید خودروهای موجود، قطعه‌سازان مجبور به تجهیز خطوط تولید و تامین تیراژ مورد نیاز شده‌اند و در حال حاضر با یک آهنگ نه چندان کوک به خودروسازان داخلی سرویس می‌دهند. ولی آیا این امکان وجود دارد که با همین شرایط خطوط بعضا قدیمی و فرسوده موجود به استقبال تامین قطعات برای خودروهای جدید بروند. قطعا شرکای خارجی خودروسازان یکی از موانع ادامه این همکاری‌ها کما‌فی‌السابق خواهند بود. از سوی دیگر تامین نقدینگی بسیار مشکل است و تعداد زیادی از قطعه‌سازان به حالت ورشکستکی افتاده‌اند؛ چرا که هنوز نتوانسته‌اند ضمن جذب نقدینگی به موقع طی سال‌های گذشته از خودروسازان، جبران هزینه‌های خود را بکنند و در این حالت قطعا همه قطعه‌سازان امکان این به‌روزرسانی کیفی و سرمایه‌گذاری را نخواهند داشت. در این میان، توافقات خودرویی برای تولید خودروهای جدید اگر با تقویت قطعه‌سازان در جذب نقدینگی و تکنولوژی جدید خطوط تولید همراه نباشد، برای آنان یک تهدید محسوب می‌شود و بازار را دودستی تقدیم سرمایه‌گذاران جدید خواهند کرد و این یعنی، نه تنها قطعه‌سازان را نمی‌تواند به سمت داخلی‌سازی سوق دهد، حتی همین بازار موجود برای ادامه حیات را نخواهند داشت. در این بین از راه‌های برون‌رفت مشکلات این است که قطعه‌سازان کوچک با شرکت‌های بزرگ‌تر و توانمند‌تر در قالب مجموعه‌سازی همکاری کنند و در کنار آن دولت هم نسبت به حجم توافقات جدیدش با تزریق نقدینگی از این صنعت پایه غافل نماند. البته در این بین مزایایی هم برای همکاری آنها وجود دارد و آن هم تجمیع فرآیندهای تولید و فروش که باعث کاهش هزینه‌های مشابه خواهد شد. با وجود بیش از هزار قطعه‌ساز در صنعت خودرویی کشور نزدیک به دوسال بود که عدم انسجام قطعه‌سازان باعث شد، اتفاق نظر کمتری درآنان دیده شود و نتوانند با آمادگی لازم و با برنامه از توافقات جدید یک‌صدا استقبال کنند. هرچند که با تغییرات اساسی در اعضای انجمن مدتی طول خواهد کشید تا برنامه و هماهنگی مناسبی را ارائه کنند.
