پژوهش‌های مختلف حوزه ارتباطات نشان می‌دهد مردم ایران زمان زیادی را در فضاهای مجازی سیر می‌کنند. اگر این مساله را ریشه‌یابی کنیم، به گزاره گذران اوقات فراغت تنها به قیمت سرگرم شدن می‌رسیم. آحاد جامعه ایران بیش از پرداختن به مسائل جدی و عمیق، سرگرم شدن را هدف قرار می‌دهند. مردم کشور غالبا به دنبال پر کردن زمان خود به اشکال مختلف هستند و بدون هدف حرکت می‌کنند. به همین خاطر است که زمان بسیار زیادی در فضای مجازی می‌گذرانند. این فضاها جذابیت‌های نو دارند و با ایجاد درگیری ذهنی، افراد را به نوعی سرگرم می‌کنند که از خودبی‌خود می‌شوند و متوجه گذشت زمان نمی‌شوند.
در حقیقت فرار از واقعیات است که مردم را به سمت گذران وقت بدون هدف سوق می‌دهد.
از آنجا که مسائل جدی باعث ایجاد غم و ناراحتی می‌شوند افراد جامعه ما غالبا از پرداختن به فعالیت‌های جدی گریزانند و ملتی خسته داریم. مردم احساس می‌کنند که از عهده حل مشکلات خود برنمی‌آیند بنابراین به جای مواجهه با واقعیت موجود، فرار از مسائل اصلی را انتخاب می‌کنند.
در کشورهای غربی که جوامع مبتنی‌بر دموکراسی است، مردم احساس می‌کنند که در زندگی فردی و اجتماعی مثمرثمر هستند اما در ایران افراد در زوایای مختلف زندگی خود احساس ناکامی می‌کنند و بر این عقیده‌اند که فعالیت آنها تاثیری نه بر سبک زندگی شخصی آنها و نه بر جامعه خواهد داشت. انواع اجتماعات در کشورهای غربی فعال هستند اما در ایران منفعت شخصی حرف اول را می‌زند و انرژی برای تشکیل گروه‌های جمعی با هدف مشترک تحلیل رفته است حتی اگر گروه‌هایی نیز تشکیل شود باز هم افراد گروه به فکر منافع شخصی و فردی هستند.
احزاب عموما به صورت محدود شکل گرفته‌اند و یک فردگرایی خاصی در کشور حاکم شده است. افراد سعی می‌کنند که فقط گلیم خودشان را بیرون بکشند و حتی گروه‌ها نیز به دنبال تامین منافع گروه هستند. بنابراین قدرت رسانه‌های جمعی را نمی‌توان نادیده گرفت اما ترویج فعالیت‌های دموکراتیک مبتنی‌بر جمع را می‌توان راهی برای جایگزینی فعالیت‌های واقعی جمعی به جای فعالیت در رسانه‌های مجازی دانست.
