مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، دوبخش هستند که همواره باید متولی دولتی داشته باشند. این دو بخش، آموزش و سلامت هستند. بنابراین، نباید انتظار داشته باشیم که بخش خصوصی بتواند به حوزه سلامت ورود کامل پیدا کند. با این حال، بخش خصوصی ما در داخل ایران تواناییهایی در این زمینه دارد. درحال حاضر دولت و وزارت بهداشت، درحوزه سلامت و خدمات پزشکی درحال «تولید خدمت» است، حال آنکه من معتقدم آنها باید «خرید خدمت» کنند. خرید خدمت در بخش سلامت توسط دولت به معنی این است که خدمت را بخش خصوصی تولید کند و دولت آن خدمت را از بخش خصوصی خریداری کند. بنا برآنچه که گفته شد، معتقدم که سرمایهگذاری خارجی در بخش بهداشت و درمان کشور، ضرورت چندانی ندارد. ما دربخش پزشکی مدرنترین امکانات را در داخل داریم و در زمینه فارغالتحصیلان دانشگاهی و پزشکان متخصص و عمومی هم هیچ کمبودی نسبت به کشورهای دیگر نداریم. ما حتی در زمینه ساخت بیمارستان و خدمات بیمارستانی هم توان رقابت داریم و با این حال شاهدیم که دولت حدود 80درصد از خدمات پزشکی کشور را خودش تولید میکند. وقتی که دولت به عنوان نماینده جامعه تولید خدمات پزشکی را برعهده میگیرد، قاعدتا این خدمات باید ارزان باشند، اما باز هم شاهدیم که خدمات پزشکی دولتی هم گرانند و هم به نسبت کمکیفیت. این وضعیت در صورتی میتواند تغییر کند که دولت بدون کنارگذاشتن وظیفه قانونیاش برای تامین خدمات بهداشتی و درمانی با حمایت و نظارت از ارائه خدمت توسط بخش خصوصی اینبار را روی دوش آنها بیندازد. درکنار این موارد، من معتقدم که ما در زمینههای تجهیزات پزشکی و غذا و دارو، نیازمند به جذب سرمایهگذاریهای خارجی هم هستیم. ما درکشور در زمینه تعداد تختهای بیمارستانی ضعف چندانی نداریم، اما در فعال کردن این تختها و بهرهبرداری از آنهاست که ضعیف هستیم. تا به امروز هم درگیر مشکلات ناشی از تحریمها بودیم، اما معتقدم که از این پس با ورود سرمایهگذاران خارجی حتی قادر خواهیم بود بیماران خارجی را هم پذیرش کنیم و اصطلاحا توریسم درمانی را گسترش بدهیم.