نمی خواهم کارتابل باشم
زارعی از شرکت صدرا و صنم که سه اختراعش در زمینه روبات‌های صنعتی و انسانی به ثبت رسیده است نیز در این نشست حضور داشته و در مورد مشکلات تعاونی بانوان می‌گوید: اختراع روبات انسانی من می‌تواند صنعت پوشاک ایران را متحول کند و به بالاترین درآمد برساند. من خودم کارآفرین هستم و عملا درگیر بودم. بیشترین مشکل ما مشکل آموزش است. متاسفانه در زمینه کاری ما (پوشاک) کسی نمی‌گوید که برای چه کسانی و چه اندامی باید پوشاک تولید شود، در صورتی که کشور ترکیه می‌داند قالب اندامی کشور ما چیست و تولیدات خود را ارایه می‌کند و می‌تواند 50 درصد بازار کشورمان را به دست بگیرد. ضمن آنکه متخصصی که بتواند دستگاه‌های مربوطه را راه‌اندازی کند در کشور نداریم.
تحریم باعث شده آموزش‌های ما به روز نباشد. آموزش فنی حرفه‌یی کشور ما امروزی نیست سال 84-83 با دانشگاه الزهرا صحبت کردیم که دنیا روی اسکنر اندامی کار می‌کند ولی شما هنوز طراحی با کامپیوتر را ایجاد نکرد‌ه‌اید. ما تعاونی را تشکیل می‌دهیم و شروع به کار می‌کنیم و به سود هم می‌رسیم اما راه مشخصی را در پیش نمی‌گیریم به همین سبب دوباره به نقطه صفر می‌رسیم. صنعت ما بیمار است. عدم حمایت‌های درست این بیماری است. تولیدکننده تبدیل به کارتابل شده است. ما نمی‌خواهیم کارتابل هیچ رییس و مجموعه‌یی باشیم.
وی با این سوال که چرا هیچ حمایتی از اختراعات اتحادیه دانش‌بنیان ما صورت نمی‌گیرد؟ می‌افزاید: چرا وقتی نمایشگاه‌های بین‌المللی است، کسی نیست که برود و با علم و محصولات جدید آشنا شود؟ سفیر چین در سال 76 در نمایشگاه‌ها می‌گشتند و نمونه اولیه می‌دیدند بلافاصله آن را خرید کرده و به تولید انبوه می‌رساندند. ولی در کشور ما آیا سازمانی هست که مرجع باشد برای چنین محصولاتی؟ ترکیه در صنعت پوشاک، طلا و جواهرسازی، شکلات، صنایع برق، الکترونیک، روبات و به تازگی در صنعت خودرو‌سازی چطور توانست موفق شود؟ وقتی ما با آنها ارتباط می‌گیریم، می‌گویند کسانی داریم که وارد بازارها می‌شوند و آن را به کشور ترکیه انتقال می‌دهند و براساس آن هزینه می‌شود.
زارعی در ادامه با اشاره به اینکه وقتی سوله‌یی می‌سازم، اولویت سرمایه‌گذاری از وزارت صنایع را داریم، می‌گوید: ولی وزارت صنایع می‌گوید به شما وام نمی‌دهم. 500میلیون تومان سرمایه من آنجا راکد مانده و هیچ‌کس جوابگوی این سرمایه خوابیده نیست. من مجبورم برای تکمیل آن رشوه بدهم و وارد باندبازی شوم تا روی پا بمانم. آیا برای این مشکلات هم فکری کرده‌اید؟ کسی که می‌خواهد یک تعاونی تشکیل دهد، نخستین قدمش این است که تعاونی چه باشد و چه سرمایه‌یی لازم دارد. آیا این آموزش‌ها داده شده؟ آیا پیش‌بینی شده که چه حمایت‌هایی نیاز است تا یک دوره صفر تا صدی را طی کند و وقتی به نقطه صد رسید، آرام او را رها کنیم. حضور یافتن در بازارهای جهانی را باید به تعاونی‌ها آموزش دهیم. دولت باید از بازارچه‌های کشورهای اطراف ایران، برای بازسازی تعاونی‌ها استفاده کند. آیا یک بازارچه خاصی داریم؟ بازارچه‌ها باعث فروش محصولات می‌شود ولی وقتی فرهنگ، عقاید و اندیشه یک کشور را نشناسم هر کاری کنم که تولیدم را تقویت کنم، موفق نخواهم شد. چرا کسانی را تربیت نمی‌کنیم که بتوانند کشورهای دیگر را بشناسند؟تکرار گذشته را نکنیم. اشتباهات گذشته را دوباره تکرار
نکنیم. ساختن یک تعاونی آسان است. اما پایدار، مستمر و قدرتمند حرکت کردن تعاونی سخت است. برای ساختن این چه فکری کرده‌ایم؟ باید تعاونی‌ها در جهت آموزش به روز و ارتباط با بازارهای خارجی حمایت شوند.
