پرداخت یارانه نقدی به تولید یکی از حرفها و تصمیمهای مبهمی بود که رییس دولت دهم ابداع کرد و موجب ناخرسندی عظیم تولیدکنندگان صنعتی شد.
دولت دهم در سالهای 1390 تا بهار 1392 ریالی تحت این عنوان پرداخت نکرد و بعدها گفته شد که دادن سوخت به قیمت ترجیحی همان یارانه بوده است.
در حالی که بخش تولید بهویژه صاحبان بنگاههای صنعتی امیدواری قابل اعتنایی به دریافت یارانه نداشتند و گمان نمیکردند دولت یازدهم این زخم کهنه را باز کند، اما مدیران ارشد دولت به مناسبتهای گوناگون خبر از پرداخت 5200 میلیارد تومان یارانه تولید دادند. با اصراری که معاون اول رییسجمهور داشت تا آییننامه حمایت از تولید تدوین شود این اتفاق افتاد و از 5200 میلیارد تومان رقم لحاظ شده 1200میلیارد تومان به وزارت صنعت، معدن و تجارت داده شد تا تحت عنوان یارانه تولید پرداخت شود. این رقم لحاظ شده به گفته وزیر مربوطه آنقدر ناچیز است که پرداخت آن جز توزیع رانت چیز دیگری نیست.
در حالی که تولیدکنندگان صنعتی امیدوار بودند بخشی از گرفتاریهای تامین سرمایه در گردش آنها از طریق پرداخت یارانه تولید برطرف شود، سخنان وزیر صنعت، آب سردی بر آتش خواسته آنهاست. در همان روزهایی که موضوع پرداخت یارانه تولید صنعتی در دستور کار بود صنعتگران در گفتوگو با «تعادل» تاکید کردند که احتمال پرداخت به دلیل کمبود بودجه ناچیز است. با این همه معلوم نیست چرا مردان دولت یازدهم بهویژه در سطح معاونان رییسجمهور وقتی اطلاع دارند- یا ندارند- که منابع مالی برای پرداخت به سختی تامین میشود وعده میدهند.
تا روزی که وعده داده نشده است هیچ امیدی هم زنده نمیشود اما وقتی معاونان رییسجمهور چندینبار وعده پرداخت میدهند و پنجماه مانده به پایان سال پولی در بساط نیست، شبهه پیش میآید. واقعیت این است که نیاز صنعت به منابع مالی آنقدر زیاد است که به فرض پرداخت 1200میلیارد تومان حتی یک گره کوچک از گرههای این بخش باز نخواهد شد، اما این حرفهای تازه موجب کاهش اعتماد به سخنان دیگر مسوولان خواهد شد.
کاش تا روزی که منابع مالی تامین نشده است، امیدواری بیهوده ایجاد نکنیم. نامعادله امید ناامیدی و اعتماد و بیاعتمادی چگونه حل خواهد شد.