استانداردسازی تجاری توسط تشکل‌های بین‌المللی
یکی از دلایل ایجاد تشکل‌های بین‌المللی بحث استانداردسازی در مواردی است که در مراودات اقتصادی بین‌المللی استفاده می‌شود. در حقیقیت در تشکل‌های بین‌المللی دیگر بحث چانه‌زنی با دولت‌ها چندان مطرح نیست بلکه هماهنگی میان تشکل‌ها و فعالان اقتصادی کشورهای مختلف اهمیت بیشتری دارد. یکی از مهم‌ترین تجربیات برای هماهنگی ایجاد اینکوترمز بود. که کلمه مرکب است که از ترکیب سه کلمه انگلیسی «International Commercial Terms» به معنی اصطلاحات بین‌المللی بازرگانی تشکیل شده است و به صورت گسترده‌یی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این اصطلاحات برای تفکیک هزینه‌ها و مسوولیت‌ها بین فروشنده و خریدار استفاده می‌شود.
اینکوترمز به مسائل مرتبط با حمل کالا از فروشنده به خریدار پاسخ می‌دهد. مسائلی شامل حمل کالاها، ترخیص کالا، واردات و صادرات کالاها، اینکه چه کسی مسوول پرداخت است و اینکه ریسک جابه‌جایی و انتقال کالا در مراحل مختلف حمل بر عهده چه کسی است. اصطلاحات مختلف اینکوترمز معمولا با ذکر مکان‌های جغرافیایی مورد استفاده قرار می‌گیرد نه عناوین مرتبط با جابه‌جایی. اینکوترمز توسط اتاق بازرگانی بین‌المللیInternational Chamber Of Commerce تهیه و تدوین شده است. گروهی از صنعتگران، سرمایه‌داران و بازرگانانی در دوره پس از جنگ جهانی اول، تصمیم به ایجاد رفاه اقتصادی گرفتند و تصمیم آنها نهایتا منجر به تاسیس اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) شد؛ این بازرگانان، عدم وجود سیستم جهانی قواعد حاکم بر تجارت را فرصتی برای ایجاد استاندارد این صنعت دانستند که بعدها به عنوان مقررات اینکوترمز شناخته شد. در اینجا به سیر تحول هشتاد ساله اصطلاحات بازرگانی تجارت می‌پردازیم که صنعت تجارت جهانی را متحول کرده‌اند.
۱۹۲۳: نخستین اصطلاحات بازرگانی بین‌المللی ICC
بعد از تاسیس اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) در سال ۱۹۱۹، یکی از نخستین اهداف این اتاق، تسهیل تجارت بین‌المللی بود. در اوایل دهه ۱۹۲۰، سازمان کسب و کار جهانی، مجموعه‌یی از اصلاحات بازرگانی را برای درک بهتر بازرگانان ارائه کرد. این مطالعه به بیان 6 اصطلاح رایج بازرگانی محدود در ۱۳کشور پرداخت و یافته‌های آن در ۱۹۲۳منتشر شد. با این‌حال اختلافاتی در تفسیر آن مشهود بود.
۱۹۲۸: بهبود وضوح
مطالعه دوم، برای بررسی اختلافات مشخص شده در مطالعه اول، انجام گرفت. این‌بار حوزه مطالعه فراتر رفت و اصطلاحات تجاری مورد استفاده در بیش از ۳۰ کشور معرفی شد.
۱۹۳۶: دستورالعمل‌های جهانی برای بازرگانان
بر اساس یافته‌های حاصل از دو مطالعه قبلی، نخستین نسخه مقررات اینکوترمز توسط اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) منتشر شد. این نشریه شامل اصطلاحات FAS (تحویل در کنار کشتی)، FOB (تحویل روی عرشه)، C&F (ارزش و کرایه حمل تا مقصد)، CIF (ارزش، حق بیمه و کرایه حمل تا مقصد) و تغییراتی در واژه‌های تحویل کالا در مقصد شامل EXS (تحویل در کشتی مقصد) و EXQ (تحویل در اسکله مقصد) بود.
۱۹۵۳: تقویت حمل و نقل ریلی
با آغاز جنگ جهانی دوم، تجدیدنظر در قوانین اینکوترمز، متوقف شد و دوباره در سال ۱۹۵۰ از سر گرفته شد. سرانجام، سال ۱۹۵۳ نخستین تجدیدنظر مقررات اینکوترمز منتشر شد و سه اصطلاح DCP (کرایه حمل پرداخت شده)، FOR (تحویل روی ریل) و FOT (تحویل در کامیون)، مربوط به حمل غیردریایی اضافه شدند.
۱۹۶۷: رفع سوءتعبیر
اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) با رفع چند سوءتعبیر، دو اصطلاح DAF (تحویل در مرز) و DDP (تحویل در مقصد) به این مقررات افزود و نسخه سوم مقررات اینکوترمز را منتشر کرد.
۱۹۷۴: پیشرفت حمل‌و نقل هوایی
افزایش استفاده از حمل و نقل هوایی موجب تجدیدنظر در مقررات مشهور اینکوترمز شد و برای نخستین‌بار، اینکوترمز به حمل هوایی پرداخت. بر این اساس، اصطلاح جدید FOB Airport (تحویل در فرودگاه) به مقررات اینکوترمز اضافه شد و به علاوه، با ذکر دقیق «کشتی یا عرشه» در FOB، از امکان ابهام بین مفهوم این دو اصطلاح، کاسته شد.
۱۹۸۰: افزایش کاربرد کانتینر در حمل و نقل بین‌المللی
با پررنگ‌تر شدن کانتینرها در حمل کالاها و رواج فرآیندهای نوین ارائه اسناد، مقررات اینکوترمز نیاز به تجدیدنظر داشت. در نتیجه مبنای تحویل به حمل‌کننده (FRC) با توجه به افزایش کاربرد کانتینر در حمل و نقل بین‌المللی به مقررات اینکوترمز اضافه شدند.
۱۹۹۰: تجدیدنظر کامل
تجدیدنظر پنجم مقررات اینکوترمز با حذف اصطلاحات FOA (تحویل در فرودگاه)، FOT (تحویل در کامیون) و FOR (تحویل روی ریل)، به کاربرد آسان دو اصطلاح Free Carrier و FCA (تحویل کالا به حمل‌کننده در نقطه معین) پرداخت. از دیگر ویژگی‌های اینکوترمز ۱۹۹۰، استفاده بیشتر از مدارک الکترونیکی (EDI) بود.
۲۰۰۰: رفع شکاف در قانون ایالات متحده
در اینکوترمز ۲۰۰۰، با حذف تعاریف اصطلاحات تجاری ۱۹۴۱ از قانون متحدالشکل بازرگانی (Uniform Commercial Code)، شکاف موجود برطرف شد. به علاوه، شرط DEQ (تحویل کالا روی اسکله-بندر مقصد) تغییر کرد و به موجب آن مسوولیت ترخیص واردات از فروشنده سلب شد.
۲۰۱۰: بازتاب چشم‌انداز تجاری معاصر
اینکوترمز ۲۰۱۰، رایج‌ترین نسخه مقررات اینکوترمز تا به امروز است. اینکوترمز ۲۰۱۰، به اصطلاحات خانواده D پرداخت. افزودن دو اصطلاح DAT (تحویل در پایانه حمل) و DAP (تحویل در محل) و حذف اصطلاحات DEQ (تحویل کالا روی اسکله-بندر مقصد)، DES (تحویل کالا روی عرشه-بندر مقصد)، DDU (تحویل کالا در محل مقرر در مقصد بدون ترخیص و بدون پرداخت حقوق و عوارض گمرکی) و DAF (تحویل در مرز) مهم‌ترین اتفاق در ویرایش ۲۰۱۰ اینکوترمز بود. به علاوه، تعهد همکاری خریدار و فروشنده در اشتراک گذاردن اطلاعات بیشتر شد و تغییر تقسیم‌بندی چهارگانه به دو گروه دریایی و غیردریایی، امکان گسترش مبادلات بین‌المللی را فراهم کرد.
