من در آلودهترین شهر دنیا زندگی میکنم
چارلز ریلی نویسنده سیانان سالها پیش برای این رسانه در واشنگتن و نیویورک کار میکرد و پس از آن به هنگکنگ و سپس به هند رفت. او که اکنون در هند در شهر دهلی نو زندگی میکند، گزارشی در رابطه با آلودگی هوای این شهر نوشته است:
من آسم دارم
من در ماه اکتبر به دهلی نو سفر کردم تا شغل جدید خود را در سیانان بگیرم. من هشداری را از همکاران و دوستان خود شنیده بودم؛ هوا در دهلی بد است، واقعا بد. در اکثر مواقع من حرفهای آنها را رد میکردم. من در کالیفرنیای جنوبی بزرگ شده بودم؛ منطقهیی که بدترین هوای آلوده ایالت متحده را دارد. با این وجود که تشخیص داده شده بود من آسم مزمن دارم، در کودکی به آسم خود فکر نمیکردم. من از اسپری استنشاقی استفاده میکردم ولی کار دیگری انجام نمیدادم. ورزش میکردم و عضو تیم دوومیدانی هم بودم. دفعات کمی یادم میآید که تنگی نفس داشتم. اما من باید به آسم خودم توجه بیشتری میکردم. هوا در دهلی آنقدر بد بود که اخلاقم را تغییر دادم. من دیگر در مناطق سرپوشیده ندویدم، به همان میزان که ایمیلهای خود را چک میکردم، آلودگی هوا را هم چک میکردم و دو فیلتر هوا برای خانه خود خریدم. در اکثر مواقعی که اپلیکیشن آب و هوای اپل را چک میکردم، به سادگی در آن نوشته شده بود: «دود». وقتی بیدار میشوم به پنجره اتاق خود نگاه میکنم تا ببینم آیا ساختمانی در نزدیکی دیده میشود یا نه. اگر نتوانم در میان دودها ساختمان را تشخیص بدهم، یک ماسک ضدآلودگی هوا در کیف خود قرار میدهم. من ماه پیش را برای نوشتن گزارشی از داستانی در رابطه با آلودگی هوا در دهلی گذراندم. به علاوه ترسناکترین چیزی که آموختم، اطلاعات اندکی است از آنچه دانشمندان در رابطه با خطرات آلودگی هوا میدانند. تاثیرات قرار گرفتن بلندمدت در معرض آلودگی هوا یک معمای باقیمانده است. در دوران تحقیق، من با مطالعهیی درباره گروهی بزرگ از دانشآموزان کلاس چهارمی کالیفرنیای جنوبی در سال 1993 مواجه شدم. محققان کشف کرده بودند که کارکرد ریه دانشآموزانی که در مناطق آلوده زندگی میکردند بهشدت کاهش یافته بود. در سال 1993 وقتی من 7سال داشتم تاثیر بلندمدت آلودگی هوا کشف شد؛ «بدترین تاثیر آلودگی هوا میتواند پس از مدت زیادی رخ دهد؛ چون کاهش کارکرد ریه یک عامل خطر قوی برای مرگ در میانسالی است». اگر میخواستم دهلی را فردا ترک کنم میتوانستم، ولی برای اکثریت جمعیت 20میلیونی این شهر، فرار کردن یک گزینه نیست. آنها اینجا هستند که کار کنند و زندگی خود را در یک شهر بزرگ بسازند. نگرانیهای من در رابطه با آسم با آنچه اهالی دهلی با آن روبهرو هستند، بسیار کمرنگ است. من وقتی میبینم کودکهایی در خیابان مشغول بازی هستند خجالت میکشم. آنها به هوای پاک نیاز دارند و امیدوارم به آن برسند.
