براي ايران...

 امروز چهارمين روزي است كه از آغاز حمله اسراييل به ايران مي‌گذرد. من در تمام اين چهار روز گويي يك مسير چهل و چند ساله را مرور كرده‌ام. براي نسل من كه در جنگ ايران و عراق كودكاني دبستاني بوديم و دبستان را با طعم تلخ جنگ چشيديم، ديدن اين روزها روايتي غريب دارد. كودكي و جنگ به گمانم روايتش متفاوت‌تر از ديدن جنگ در بزرگسالي است. كودكي كردن در جنگ يعني كاشته شدن ترس در وجودت. يعني نداني يك لحظه ديگر والدينت را داري يا نه... يعني سنگيني بار از دست دادن‌ها در برابر به دست آوردن‌ها... يعني حس تلخ عدم امنيت... يعني فروريختن ذره ذره وجودت با فروريختن شيشه‌ها.
يعني داِغي قرمز ترس بر قلبت هنگام كشيدن آژير قرمز، يعني شنيدن صداي انفجار در مدرسه و دويدن براي يافتن مادر... كودكي كردن در جنگ يعني محكم شدن ريشه‌هاي ترس براي بزرگ شدن... يعني همه آنچه بعدها بدان تروما مي‌گويند... اما در كنار يادآوري كودكي كردن در جنگ آنچه اين روزها بدان مي‌انديشم، ادعاهاي پوچ و بي‌شرمانه دلسوزي براي مردم ايران از سمت آغازگران و ذي‌نفعان جنگ است. اصولا باور دارم كه هيچ كشوري و هيچ قدرتي نگران ايران و ايراني نيست. اين مساله را در بيش از ۱۴ سال تجربه كار در حوزه بين‌الملل با تمام وجود درك كرده‌ام. سخت در عجبم از كساني كه براي حمله اسراييل به سرزمين‌مان خوشحالند كه دل به دلسوزي ايشان براي ملت ايران بسته‌اند. كه گويي نمي‌بينند چگونه كشتن كودكان و زنان و بي‌پناهان سال‌هاست در اين دنيا و از سوي برخي قدرت‌ها به يك قاعده تبديل شده است. به گمانم ايشان ايراني نيستند كه دشمن ايرانند. من براي تمام آنچه در جهان مي‌گذرد متاسفم. براي سازمان‌هايي متاسفم كه كاركرد اصلي آنها قرباني منافع اقتصادي و سياسي قدرت‌هايي شده است كه هر نوع سلاحي در اختيار دارند. قدرت‌هايي كه با داشتن هر نوع سلاح و براي رونق بخشي به بازار اسلحه‌هايشان، دم از نگراني براي توليد سلاح توسط ايران ميزنند تا به جنگ برسند براي حفظ سلطه و قدرت. حمله اسراييل به سرزمين عزيزمان ايران بي‌شك يك اقدام ضدانساني و مغاير با حقوق بشر است، نه‌تنها بايد توسط سازمان‌هاي حامي حقوق بشر به ‌شدت محكوم شود كه بايد زمينه ادامه چنين اقداماتي براي هميشه از دنيا برچيده شود. تجاور به مام وطن مقوله‌اي نيست كه بتوان آن را ناديده گرفت. هيچ خانواده‌اي در برابر تجاوز به ناموس سكوت نمي‌كند. ايران خانواده تمام ايراني‌هاست و دفاع در برابر متجاوز حق اين خانواده بزرگ است. فراموش نكنيم كه اين حمله درست در زماني كه مذاكرات براي رفع تحريم‌ها در حال انجام بود صورت پذيرفت. زماني كه اندك اميدي به از بين رفتن تحريم‌هاي يك طرفه ايجاد شده بود. زماني كه اندك اميدي به بهبود شرايط اقتصادي پس از ۱۵ سال تحريم شديد ايجاد مي‌شد. فراموش نكنيم كه رفع تحريم‌ها به معماي قدرت گرفتن ايران است. رفع تحريم‌ها به معناي بالفعل شدن ظرفيت ايران در هاب شدن براي پروازهاي بين‌المللي است. رفع تحريم‌ها به معناي رونق بخشي مبادلات تجاري بين‌المللي است. رفع تحريم‌ها به معناي باز شدن مسير مبادلات مالي بين‌المللي است. رفع تحريم‌ها به معناي سرمايه‌گذاري خارجي در صنايع بزرگي است كه سال‌ها و به دليل عدم امكان سرمايه‌گذاري مستهلك شده و بهره‌وري لازم را ندارند. 
فراموش نكنيم به‌رغم تمام انتقاداتي كه به مديريت كلان كشور و عملكرد دولت‌ها در اين سال‌ها وارد است كه بعضا تشديد‌كننده اثربخشي تحريم‌ها بوده، حمايت از حمله به ايران توجيه ندارد. حمله قدرت‌ها به كشور ايران و هر كشور ديگري با هدف حفظ قدرت‌هاي غرب براي سلطه بر جهان است. سلطه‌اي كه براي حفظ آن از بين بردن انسان‌ها از توجيه لازم برخوردار مي‌شود و هيچ نهادي حتي سازمان ملل كه كاركرد آن جلوگيري از وقوع جنگ در جهان بوده نيز ياراي مقابله با اين قدرت‌ها را ندارد.