چرا استيضاح تنها وزير كابينه به نفع اقتصاد نيست؟

زماني كه همسر و فرزند دخترم درباره مزيت‌ها و خصوصا ارتقاي حقوق شهروندي كه پس از انتخاب آقاي پزشكيان كشور و مردم با آن مواجه شده‌اند، سوال مي‌كنند و مي‌پرسند چرا در آن ظهر گرم تابستاني ما را پاي خود كشاندي تا همراه شما بياييم و به آقاي پزشكيان راي دهيم؟ در پاسخ سه مولفه در ذهنم تداعي مي‌شود و آنان را بولد كرده و براي پاسخگويي آن را را برمي‌شمارم و به عنوان يك شهروند به آنان افتخار مي‌كنم: 1) دادن مناصب كليدي و مهم مديريتي به جامعه زنان با صلاحيت و حرفه‌اي كه قبلا گمنام بودند، 2) به كارگيري افراد بومي در استان‌ها و شهرستان‌هاي مختلف جامعه در پست‌هاي مهم حكمراني و مديريتي، 3) اجازه ورود نيروهاي خلاق و باتدبير و تجربه اهل سنت در مناطق تسنن‌نشين كشور به دايره قدرت. الحق و الانصاف اين سه مولفه را نمي‌توان به راحتي ناديده گرفت، اتفاقا يكي از همين مديران سختكوش و وزين جامعه زنان كه سكان سخت‌ترين وزارت يا بخشي از بدنه دولت را در دستان خود دارد، فرزانه صادق وزرير هوشمند، مسكن و شهرسازي است. پذيرش مسووليت در اين بخش حساس حكمراني دلي چون شير و شجاعتي كم نظير مي‌خواهد، مدام در تيررس مخالفان به خصوص اگر همفكر و هم‌نظر آنان نباشي در زير ذربين انتقاد و بهانه‌جويي هستي، البته انتقاد اگر همراه با واقعيت باشد لازم و ضروري است، خانم وزير تقريبا هر روز در معرض تذكر، انتقاد و حملات جناح مقابل دولت در هر كوي و برزني است. شخصا از نزديك حتي يك‌بار ايشان را نديده‌ام و اين يادداشت صرفا يك مطالبه‌گري اجتماعي است كه از حقوق زنان جامعه انجام مي‌گيرد. در هفته گذشته توييتي از فردي نزديك وزير دولت قبل ديديم كه نشان مي‌داد اين تخريب از قبل برنامه‌ريزي شده است تا ضمن فضا‌سازي براي استيضاح يا بركناري يا استعفا، وزير دولت سيزدهم، دوباره قدرت را تصاحب كند، وزيري كه وعده ساخت يك ميليون مسكن در هر سال و 4ميليون مسكن طي 4سال داد و طي 3سال كمتر از 200هزار مسكن هم تحويل نداد، بر طبل انتقاد از تنها وزير كابينه مي‌كوبد. البته مشكلات مسكن و راه و ترابري چيزي نيست كه بر كسي پوشيده باشد، معضلات مسكن به خصوص در شهرهاي بزرگ و تهران، جمعيت انبوهي از ايرانيان را عاصي كرده است، هر روز با جواناني مواجه مي‌شوي كه حتي كار خوب نيز دارند ولي به علت گراني وديعه و خريد مسكن از ازدواج منصرف مي‌شوند يا ترجيح مي‌دهند به شهرستان اوليه خود مهاجرت كنند يا زندگي در سوئيت‌هاي كوچك و اشتراكي را جايگزين زندگي مستقل با تشكيل خانواده كرده‌اند . اما اين مشكلات ساختاري و بنيادي آيا با استيضاح وزير راه و شهرسازي در كمتر از 8ماه حضور در كابينه قابل حل است؟ واقعيتي كه هر از چند گاهي هويدا و سپس به راحتي به بوته فراموشي سپرده مي‌شود، تهران اين كلانشهر بي‌در و پيكر ديگر گنجايش زندگي را ندارد، مشكل كمبود زمين، فرونشست و فرسايش خاك، كمبود آب، ترافيك سنگين، آلودگي هوا، ساختمان‌هاي بي‌قواره و آسمانخراش كه در دل كوه و دامنه صخره‌ها ساخته شده، جايي براي ساخت و ساز جديد را نمي‌دهد، ساخت و ساز در بافت‌هاي فرسوده نياز به هزينه‌هاي بالايي سرمايه‌گذاري بخش خصوصي داخلي و خارجي و...دارد كه در حال حاضر مهيا نيست . با تمام اين تفاصيل سوال اين است اكنون يك وزير چه زن، چه مرد، چه معمار، چه مدير و مدبر چه كاري را مي‌تواند بكند؟ شايد با چانه‌زني از بالا بتوان البته باز با اين منابع اندك وام بانكي را با بهره كم افزايش داد تا زماني كه اين تحريم‌هاي ظالمانه و فلج‌كننده برداشته نشود، انبوه مشكلات ما بيشتر خواهد شد، اين مشكل در ترابري هم است، هواپيماهاي چندين نسل پيش و زمين‌گير، سرسام شدن قيمت پروازهاي هوايي و دامنه وسيعي از مشكلات ديگر كه بايد به آنها توجه كرد. بايد از استيضاح‌كنندگان پرسيد چرا نمي‌خواهند بپذيرند اين مشكلات ساختاري است و مشكل فرد نيست، مگر وضعيت كشور در ديگر بخش‌ها مانند، آب، برق، گاز، اينترنت، كشاورزي، صنعت خودرو و... بهتر از مسكن است؟ با انجام يك ارزيابي ساده مي‌توان به عمق مشكلات پي برد. معتقدم دولتمردان به درستي اصل قضيه و عمق بحران‌ها را بيشتر از همه مي‌دانند ولي شايد مصلحت ندانند زياد سياه‌نمايي كنند.، اكنون زمان آن است تا با اتحاد ملي در اين شرايط خطير از دولت و افرادي كه مناصبي گرفته و تلاش مي‌كنند، حمايت كرد. براي يك‌بار هم كه شده به خاطر تعصبات جناحي و تصاحب قدرت، نكوبيم و هر ابزاري را براي رسيدن به قدرت توجيه نكنيم، بخشي از جامعه كه تعدادشان هم كم نيست همين انتخاب يك زن را در منصب وزارت اميدوار‌كننده مي‌دانند، پس آنان را نااميد نكنيم تا كشور در مسير رشد و پيشرفت و پشت سر گذاشتن مشكلات حركت كند.