جنگ با بیماری اعتیاد
مازیار معتمدی
گاردین
شرح عکس - دن کارتر که تا اینجا بیشترین امتیازهای تیمش را به دست آورده همراه تیم خود در مسابقه فینال جام جهانی راگبی مقابل استرالیا قرار می‌گیرد.
بریتانیایی زندانی در گوانتانامو شکایت می‌کند - شاکر آمر شهروند بریتانیایی که دیروز بالاخره بعد از گذراندن تقریبا 14 سال در زندان گوانتانامو آزاد شد، می‌خواهد به خاطر دست داشتن دولت بریتانیا در بدرفتاری با او از آن شکایت قانونی کند. در این پرونده، او می‌خواهد از سازمان‌های امنیتی و اطلاعاتی بریتانیا غرامت دریافت کند چون ماموران این سازمان‌ها وقتی او در گوانتانامو زندانی بود سه بار از او بازجویی کردند و به گفته خودش، هنگامی که داشت با فاصله کمی بعد از یازدهم سپتامبر در گوانتانامو شکنجه می‌شد هم آنها حضور داشتند. در حالی که این مرد 48 ساله که پدر چهار فرزند است دوباره وارد خاک ایالات متحده شد، اعضای تیم قانونی او به گاردین گفتند انتظار دارند دولت بریتانیا به سرعت به دادخواست او رسیدگی کند و شاهد اتهام‌های بیشتر مبنی بر نقض حقوق بشر نباشد. همچنین ممکن است تیمی از کارآگاهان اسکاتلند یارد که این موضوع را بررسی می‌کنند هم از او سوال‌هایی بکنند. او که آخرین زندانیایی بریتانیایی گوانتانامو بود، دیروز وارد فرودگاه بیگین هیل واقع در شهر کنت شد. دو عضو تیم قانونی‌‌اش با او در فرودگاه ملاقات کردند. در بیانیه‌یی که بعدا
صادر شد او از حامیانش تجلیل کرد و گفت: «بدون تعهد آنها به عدالت من الان در بریتانیا نبودم».
نیویورک تایمز
خانواده‌های سفیدپوست خواستار جنگی ملایم‌تر با هرویین هستند - وقتی کورتنی گریفین هرویین استفاده می‌کرد، دروغ می‌گفت، ناپدید می‌شد و از والدینش پول می‌دزدید تا به کاری که روزانه 400 دلار برایش خرج برمی‌داشت ادامه دهد. خانواده‌اش قرض‌های او را می‌دادند، هیچ‌وقت با پلیس تماس نگرفتند و اعتیاد او را مخفی نگه داشتند؛ تا وقتی که او سال گذشته به خاطر مصرف بیش از حد جان خود را از دست داد. در مراسم خاکسپاری کورتنی، آنها تصمیم گرفتند به وجود حقیقتی که زندگی آنها را زیر و رو کرد اقرار کنند: دختر باهوش و زیبای آنها که تنها 20 سال داشت و در دبیرستان، آرزوی زندگی کردن در هاوایی را در سر می‌پروراند، به خاطر مصرف مواد مخدر از نیروی دریایی ارتش اخراج شده بود و در نهایت اوردوز کرد و در تنهایی مرد. داگ گریفین 63 ساله که پدر کورتنی است می‌گوید: «وقتی من بچه بودم معتادها بدترین چیز بودند. من در نیویورک یک دفتر داشتم. آنها را می‌دیدم. آنها دارند کنارتان کار می‌کنند و شما حتی نمی‌دانید. آنها در اتاق‌خواب دخترم هستند. آنها دخترم هستند!»
وقتی جنگ با مواد مخدر کشور به اپیدمیک کراک مربوط می‌شد و بیشتر در مناطق حومه‌شهری که اکثر ساکنانش سیاه‌پوست بودند شکل می‌گرفت، پاسخ مردم، تحمل صفر و حکم‌های زندان طولانی‌مدت بود. اما بحران هرویین امروز متفاوت است. در حالی که هرویین در تمام گروه‌های آماری رشد داشته، میان سفید‌پوستان شاهد افزایشی نجومی بوده؛ نزدیک به 90 درصد کسانی که در دهه گذشته برای نخستین بار هرویین را امتحان کرده‌اند، سفیدپوست بودند و لشکر رو به رشد خانواده‌هایی که عضوی از آنها به خاطر هرویین از دست رفته، حالا می‌خواهند برخورد کشور نسبت به مواد مخدر را ملایم‌تر کنند و می‌خواهند دولت به آن نه به عنوان یک جرم، بلکه به عنوان یک بیماری نگاه کند.
واشنگتن پست
بعد از داعش - وقتی مبارزان داعش در ماه ژوئن از شهر شمالی سوری تل ابیض بیرون رفتند، الکتریسیته، ژنراتورها، پمپ‌های آب، لوازم بیمارستان‌ها و عملا هر چیزی که به برقراری چیزی شبیه یک دولت کاربردی کمک می‌کرد را با خود بردند. آنها گرافیتی‌ها، لوازم شکنجه و چوبی که رویش سر قربانیان‌شان را قطع می‌کردند را پشت سر گذاشتند و همچنین جامعه‌یی که لبریز از شک و عدم اعتماد شده بود. امروز، تل ابیض مکانی پرتنش است. اربابان کرد جدیدش می‌خواهند کنترل شهری را در دست بگیرند که حداقل تا چند وقت پیش، بیشتر ساکنانش عرب بودند و بعضی‌های‌شان هم خیلی از حکومت داعش ناراضی نبودند. سارکیس کائورکیان 60 ساله که یکی از تنها مسیحیان شهر است می‌گوید: «تا وقتی آنها را اذیت نمی‌کردید شما را اذیت نمی‌کردند». ساکنانی که محض احتیاط شب‌ها در مغازه‌های‌شان را قفل می‌کنند می‌گویند بسیاری از عرب‌های این شهر هنوز هم با داعش همزادپنداری می‌کنند.
