نو شدن روزگار كه به گذر زمان نيست. مي‌شود سال تازه شود اما روزگار سياه‌بخت بماند. مي‌شود صحرا به گل و سبزه آراسته گردد، اما رخسار يك جامعه همچنان زردتر از هميشه بماند. مي‌شود به قول منوچهر آتشي، شاعر پر آوازه جنوب «بهار آيد و پيرهن بيشه نو شود...» اما به خاطر فقر، جامعه در صف طولاني لقمه‌اي گوشت و نان باشد. با اين اوصاف پس روز ما كي نو مي‌شود و نوروز واقعي براي جامعه كي پديدار مي‌شود؟ نوروز آغاز رستاخيز طبيعت است؛ نوروز اميد دوباره زيستن است و جامعه مي‌خواهد هم گام با طبيعت روزگار خود را نو كند و بر سر يك سفره بنشيند. اما فاصله طبقاتي در جامعه ايران در سالي كه گذشته بيشتر و بيشتر شد. طبقه متوسط نحيف‌تر شد و سفره‌ها براي عده اندكي رنگين‌تر و براي بيشتر جامعه تهي‌تر گشت. كاش در سال جديد همه سر يك سفره مي‌نشستيم و سبك زندگي فردي و جمعي همه ايرانيان تغيير مي‌كرد. «حول حالنا» براي عموم جامعه معنا و مفهوم پيدا مي‌كرد و همه ما به «احسن الحال» مي‌رسيديم. در سالي كه گذشت تلاش كرديم شرافتمندانه زندگي كنيم اما هزينه‌هاي زيست شرافتمندانه بسيار بالا بود. گاهي افتاديم و دوباره بلند شديم. گاهي نااميد شديم و حضورمان در ميدان به حداقل رسيد. اما حالا نوروز مي‌گويد بايد همچنان اميد داشت. نوروز مي‌گويد اندوه و غم براي هيچ ملتي مدام نيست و بايد انديشه‌اي نو درانداخت. حتي افغانستان ديگر كشور پارسي‌زبان و همسايه كه نوروز آن سامان نيز در چنبره طالبان گرفتار شده و گزارش «جهاني شادي» به تازگي اعلام كرده است در فهرست شادترين كشورهاي جهان در سال ۲۰۲۳، جايگاه آخر را به خود اختصاص داده است «بايد همچنان اميدوار باشد و براي پايان دادن به غم واندوه مبارزه كند. نبايد تنها نشست تا همه چيز تمام شود.» نوروز مي‌گويد بايد اميدوار بود و اميد تنها يك خواب و خيال نيست. اميد يعني مبارزه براي تغيير و تلاش براي ديدن دوباره بهار. نوروز يعني در عين سختي، «روزنه‌اي» بايد گشود. پيشينيان را يادتان هست؟ زندگي‌هاي فقرآلودي كه در موسم نوروز، حال و هواي ديگري پيدا مي‌كرد. سفره‌ها خالي بود اما مادر بزرگ تلاش مي‌كرد با رنگينك‌ها و نان‌هاي شيرين شده‌اش، آن را متفاوت كند وهمه را دور هم بنشاند و زندگي را از بي‌معنايي بيرون بياورد و لبخندي به لب‌ها هديه بدهد. مي‌دانم كه تن جامعه زخمي است و ديگر نمي‌توان با صداي بلند خنديد و پايكوبي كرد و دغدغه‌اي براي حال و آينده نداشت؛ اما نوروز آمده است و به احترام پيام نوروز بايد تلاش براي دگرگوني را از نو آغاز كرد و در برابر زشتي‌ها و سختي‌ها از خود مقاومت نشان داد. مي‌دانم كه حال خوش را نمي‌شود تزريق كرد؛ اما نبايد خاموش و نااميد ماند. نوروز در نااميدي و خاموشي ما بي‌معنا مي‌شود و افرادي هم سوداگرايانه همين را طلب مي‌كنند. نوروز طبيعت آمده است و بسياري در جامعه ايران گرفتار تنگي معيشت هستند. اما در طول تاريخ اين اولين بار نيست كه چنين وضعيتي بر جامعه سنگيني مي‌كند و آخرين بار هم نخواهد بود. خوشا ملتي كه از نفش نيفتاد و تجلي بخش اميد و زندگي دوباره شد. در آستانه سال نو دعا كنيم از خشكسالي، بي‌تدبيري و ناكارآمدي درآييم و به دنبال اين بهار، صحرا سرسبز شود، انبارهاي غله باز شود و انسدادهاي سياسي نيز برطرف شود. دعا كنيم صلح در جهان نيز فراگير شود.
نوروز آمد؛ روزگار ما كي نو مي‌شود؟
نو شدن روزگار كه به گذر زمان نيست. مي‌شود سال تازه شود اما روزگار سياه‌بخت بماند. مي‌شود صحرا به گل و سبزه آراسته گردد، اما رخسار يك جامعه همچنان زردتر از هميشه بماند. مي‌شود به قول منوچهر آتشي، شاعر پر آوازه جنوب «بهار آيد و پيرهن بيشه نو شود...»
ارسال نظر
