دو سال از پیروزی گفتمان تدبیر و امید در انتخابات ریاستجمهوری میگذرد. مهمترین دستاوردهای اقتصادی دولت در این مدت را میتوان به ترتیب زیر برشمرد:
1- کاهش نرخ تورم،2- ثبات در بازارها، 3- بهبود رشد اقتصادی، 4- ثبات در تصمیمسازیهای اقتصادی
حقیقت آن است که لمس این واقعیتها زمانی برای مردم شدنیتر میشود که اقتصاد وارد دوره رونق شود. اما میزان درخواستهای صدور مجوز فعالیت صنعتی و روند رشد سرمایهگذاری چنین واقعیتی را نشان نمیدهد. برای حل چنین مشکلی دولت تلاشهایش را مطابق آنچه وعده داده بود بر بهبود تعامل با جهان متمرکز ساخته است. تا در سایه آن شاهد افزایش سرمایهگذاری و در نتیجه رونق اقتصادی باشیم. یکی از مهمترین فرصتهای دولت در اختیار داشتن مدیران باتجربه و امکان تعامل با صاحبنظران دانشگاهی است. مدیران عالی دولت اغلب از افرادی انتخاب شدند که تجربه فعالیت در دورههای بحران را دارند و این از مزیتهای دولت به شمار میرود. اما ساختار اداری دولت همچنان از ناکارآمدی رنج میبرد. برخی مدیران میانی متاسفانه یا تخصص لازم را ندارند یا فاقد تعهد لازم برای اجرای دیدگاهها و برنامههای دولت هستند. لذا درحالی که مغز خردگرا و مجرب در حال ارایه راهحل برای مساله است، بدنه مسیر دیگری را طی میکند. یکی از موضوعات دیگری که توجه به آن در موفقیت دولت حائزاهمیت است توجه به برنامهریزی رسانهیی است. حقیقت آن است که با وجود موفقیتهای دولت در بسیاری از زمینهها
مردم از آن کمخبر یا بیخبرند. در عرصه رسانههای مجازی و شبکههای اجتماعی جای خالی دولت بیشتر احساس میشود. این کاستی کار را به جایی رسانده است که بار رسانهیی دولت در موارد متعدد برعهده شخص رییسجمهور محترم بیفتد. برای 2ساله دوم دولت یازدهم توجه به برخی نکات ضروری است:
1- گسترش استفاده از مدیران متخصص و متعهد به برنامههای دولت
2- توجه به عرصه رسانه به ویژه شبکههای مجازی
3- تلفیق تجربهگرایی در عرصه مدیریتهای عالی با میانهگرایی یا جوانگرایی در عرصه مدیریتهای میانی با هدف استفاده از فرصت به دست آمده برای تربیت مدیران آتی کشور
4- شفافیت در بیان کاستیها و موانع به مردم
5- اهتمام به افزایش همگرایی میان مدیرانی که از لحاظ زمینه کاری همسو هستند. (مانند مدیران اقتصادی)
6- توجه به قاعدهمحوری در اقتصاد و عدم مداخلات غیرضروری با توجیه رضایت زودگذر عمومی
7- ارتقای آگاهی عمومی از موضوعات کلان اقتصادی برای پیشگیری از گرفتار آمدن جامعه در دام وعدههای پوپولیستی در دورههای آتی تاریخی با استفاده از همه ظرفیتهای رسانهای.