خطر بزرگی از سر ایران برداشته شد

محمدجواد ظریف که این روزها در دانشگاه تهران مشغول تدریس علم سیاست و روابط بین‌الملل است، درباره جزییات مذاکرات در وین در رابطه با رفع محدودیت‌های تسلیحاتی، موشکی و هسته‌ای به ایسنا گفت: غربی‌ها ابتدا تلاش داشتند فقط تحریم‌های هسته‌ای در قطعنامه‌های شورای امنیت رفع شود، اما اولین حرکت و دعوای ما با آنها بر سر این بود که گفتیم باید «همه» تحریم‌های شورای امنیت که به خاطر فعالیت‌های هسته‌ای یا به بهانه این فعالیت‌ها وضع شده برداشته شود.

دعوای دوم‌مان بر سر این بود که همه تحریم‌ها باید از همان ابتدای کار برداشته شود که این موضوع اختلاف ما تا روزهای آخر بود، به خصوص به خاطر تحولات تندی که در منطقه داشتیم و غربی‌ها به خاطر آن تحت فشار بودند. در نهایت رسیدیم به اینکه محدودیت‌هایی که پذیرفتیم در ضمیمه قطعنامه بیاید، نه در متن قطعنامه. البته اگر به دقت نگاه کنید، نه در متن و نه در ضمیمه قطعنامه ۲۲۳۱ درباره محدودیت‌های تسلیحاتی و موشکی از کلمه «ممنوعیت» استفاده نشده است. در حالی که در قطعنامه ۱۷۳۷، ۱۷۴۹ و ۱۹۲۹ از کلمه«ممنوعیت» استفاده شده است؛ بر اساس قطعنامه ۱۹۲۹ هیچ کشوری اجازه ندارد سلاح یا فناوری تسلیحاتی و موشکی به ایران صادر یا از آن خریداری کند.

همین‌طور می‌گوید، کشورها موظفند همه اقدامات را انجام دهند تا از صدور فناوری موشکی به ایران جلوگیری کنند. وی گفت: در قطعنامه ۱۹۲۹ گفته شده بود، فناوری موشکی که می‌تواند سلاح هسته‌ای پرتاب کند که ما در قطعنامه ۲۲۳۱ این را هم تغییر دادیم. در ضمیمه ب قطعنامه ۲۲۳۱ نوشته است که فناوری موشکی که برای توانایی پرتاب سلاح هسته‌ای طراحی شده است و چون ما سلاح هسته‌ای نداریم، لذا موشکی را برای این توانمندی نیز طراحی نمی‌کنیم. به علاوه در ضمیمه ب گفته است که کشورها می‌توانند با ایران معامله کنند به شرطی که شورای امنیت اجازه دهد، یعنی ما اجازه ندادیم کلمه «ممنوعیت» یا اینکه کشورها «نباید» یا «اجازه» ندارند با ایران فعالیت کنند به قطعنامه اضافه شود حتی در ضمیمه قطعنامه ۲۲۳۱. به عبارتی در قطعنامه ۲۲۳۱ ضمیمه آن «تحریم» نداشتیم بلکه برخی «محدودیت»ها داشتیم که تحول مهمی نسبت به قطعنامه‌های قبلی بود.

مذاکره‌کننده ارشد هسته‌ای کشور در دولت یازدهم و دوازدهم ادامه داد: ما محدودیت‌های قطعنامه ۲۲۳۱ را تنها به این شرط پذیرفتیم که به صورت خودکار و بدون نیاز به اقدام بعدی در تاریخ‌های مشخص شده منتفی شوند و در نهایت هم قطعنامه ۲۲۳۱، برجام و موضوع هسته‌ای ایران که در دستور کار شورای امنیت است، در سال دهم اجرا باز هم به‌طور خودکار، پایان یابد. اینجا دعوای بسیار جدی داشتیم. به هر حال برای اعضای دایم شورای امنیت محوریت این شورا اهمیت دارد و اجازه نمی‌دهند بدون دخالت شورای امنیت چنین اتفاقی بیفتد، به ویژه برای روسیه و فرانسه بسیار مهم است. اما در پی مذاکراتی که داشتیم، بنا شد هیچ اقدامی در سال پنجم، هشتم و دهم توسط شورای امنیت برای رفع محدودیت‌ها انجام نگیرد و این اتفاقات به‌طور خودکار انجام شود. امروز هم همانطور که شاهد هستید در ۲۶ مهرماه تمامی محدودیت‌های تعیین شده تسلیحاتی، موشکی و هسته‌ای در سال هشتم اجرا بدون نیاز به اقدامی برداشته شد، به همان شکل که در سال پنجم اتفاق افتاد.

وی ادامه داد: اسامی برخی از افراد که در قطعنامه‌های قبلی بود شامل افرادی که به بهانه‌های موشکی و منطقه‌ای مورد تحریم قرار گرفته بودند، آن اسامی هم در سال هشتم به‌طور خودکار لغو می‌شود. ظریف خاطرنشان کرد: اینکه کشورهای غربی بر خلاف تعهدشان تحریم‌های تسلیحاتی و موشکی خودشان را برنداشتند و آن را اعلام هم کردند، ارتباطی به محدودیت‌هایی که در قطعنامه ۲۲۳۱ بود و برداشته شد، ندارد و نیازی هم لزوما نداریم درباره رفع این محدودیت‌ها برای راستی‌آزمایی این مساله کسی در شورای امنیت سازمان ملل متحد اعلامیه و بیانیه دهد، هر چند اگر صادر شود، بهتر است.

وی در پاسخ به این پرسش که رفع محدودیت‌ها شامل چه نوع تسلیحات و فعالیت‌های موشکی و هسته‌ای است؟ با تاکید بر اینکه شامل «همه» فعالیت‌های هسته‌ای، موشکی و تسلیحاتی است گفت: در فعالیت‌های هسته‌ای طبق برجام تا سال هشتم، دهم و سیزدهم محدودیت‌هایی وجود داشت، اما ما در پاسخ به عدم اجرای تعهدات توسط امریکا و نقض برجام از سوی اعضای دیگر برجام، این تعهدات را بر اساس ماده ۳۶ برجام کاهش دادیم و جزییات این اقدامات در نامه‌های مشخصی به دبیرکل سازمان ملل متحد و شورای امنیت اعلام شده است. معتقدم اقدامات ما کاملا بر مبنای برجام و مبتنی بر ماده ۳۶ برجام بود. بر اساس این ماده اگر ایران ببیند سایر اعضا تعهدات‌شان را انجام نمی‌دهند، می‌تواند تعهداتش را کامل یا به‌طور بخشی متوقف کند.

وزیر پیشین امور خارجه کشورمان در پاسخ به اینکه برخی معتقدند پذیرش این محدودیت‌ها در ضمیمه برجام را هم نباید می‌پذیرفتیم؟ اظهار کرد: امریکایی‌ها می‌خواستند ما را برای ۲۰ تا ۳۰ سال محدود کنند یا تحقیق و توسعه در ایران نباشد و راکتور و کارخانه آب سنگین اراک را با بلدوزر صاف کنند و به جای آن حداکثر چند راکتور آب سبک به ما دهند، طبیعی است در مقابل آنها، خواست ما این بود که هیچ کدام از اینها نباشد اما باید برای رسیدن به توافق به یک مرحله میانی می‌رسیدیم.

وی در پاسخ به این پرسش که در این سال‌ها که تحریم تسلیحاتی، موشکی و هسته‌ای بودیم، این صنایع توسعه یافته است و موانع را کما بیش از سر راه پیشرفت آنها برداشتیم، امروز که این تحریم‌ها یا محدودیت‌ها به لحاظ بین‌المللی در این بخش‌ها برداشته شده، چه تاثیری بر روندها خواهد داشت؟ تصریح کرد: اگر برداشته شدن این موانع به لحاظ حقوقی و قانونی در سطح بین‌الملل اهمیت نداشت، امریکا یک سال کارزاری با روز شمار در سایت وزارت خارجه‌اش راه نمی‌انداخت که مثلا ۴۰۰ روز دیگر تحریم‌های ایران برداشته می‌شود! یا دو قطعنامه نمی‌داد؛ اولی ۳۵ بند بود و وقتی دید آن رای نمی‌آورد، قطعنامه دیگری در چهار بند ارایه کرد که در آن خواستار تمدید این محدودیت‌ها شده بود که آن هم با ۱۱ رای ممتنع (در شورای امنیت رای ممتنع با رای منفی فرقی ندارد)، دو رای منفی و دو رای مثبت شکست خورد. امریکا در تاریخ خود اینقدر بی‌حیثیت نشده بود. اگر برای امریکا موضوع رفع تحریم‌های تسلیحاتی و موشکی اینقدر مهم نبود تا اینجا جلو نمی‌رفت که به این شکل شکست بخورد. مایک پمپئو وزیر خارجه وقت امریکا و برایان هوک نماینده ویژه وقت امریکا سفرهای زیادی به کشورهای مختلف داشتند تا مانع از رفع این تحریم‌ها در سال پنجم شوند اما آن زمان نتوانستند کاری از پیش ببرند و بعد از آن شکست مفتضحانه برایان هوک استعفا داد.

وزیر پیشین امور خارجه کشورمان گفت: اینکه اروپا و امریکا از سال‌ها قبل از تحریم موشکی و تسلیحاتی، به ایران سلاح نمی‌دادند یک بحث است، اینکه ما ذیل فصل هفتم منشور تحت تحریم تسلیحاتی و موشکی بودیم و حتی قطعنامه ۱۹۲۹ اجازه اقدام به کشورها برای عدم دستیابی ایران به تکنولوژی موشکی می‌داد، بحثی دیگر است. بر همین اساس معتقدم امروز یک خطر بزرگ از سر ایران با قطعنامه ۲۲۳۱ برداشته شد. مذاکره‌کننده ارشد کشورمان در مذاکرات با ۱+۵ ادامه داد: اینکه برخی دوستان بگویند لغو این تحریم‌ها چندان هم اهمیتی نداشت، چون از قبل تحریم بودیم، خب بله، ممکن است این حرف گفته شود، اما به عنوان دانشجوی روابط بین‌الملل به شما بگویم، امریکا سی و اندی سال برای گرفتن این قطعنامه‌ها تلاش کرده بود؛ از زمان ماجرای سفارتش در ایران، در جنگ ایران و عراق به ویژه در قطعنامه دوم بعد از قطعنامه ۵۹۸ یا در دوره نمایندگی بولتون در سازمان ملل. شاید موضوع از دید برخی دوستان اهمیت نداشته باشد، اما واقعیت این است که بحث امنیتی‌سازی علیه ایران و ایجاد اجماع امنیتی علیه ایران تا این حد مهم بوده است که به خاطرش علیه ایران قطعنامه بین‌المللی بگیرند. ظریف با طرح این پرسش که چرا روسیه سامانه اس-۳۰۰ را تا قبل از تصویب قطعنامه ۲۲۳۱ به ایران نداد، با وجود اینکه سامانه اس-۳۰۰ در قطعنامه‌های قبلی ممنوع نبود؟ گفت: روسیه سامانه اس-۳۰۰ را در نهایت به ایران داد، چون با تصویب قطعنامه ۲۲۳۱ اجماع امنیتی علیه ایران شکست. برخی دوستان سعی می‌کنند فراموش کنند در چه وضعیتی بودیم. مثل اینکه می‌گویند ایران تحت فصل هفتم منشور ملل نبوده است، چون ماده ۴۲ نبوده است، اما نمی‌دانند که تاکنون شورای امنیت از ماده ۴۲ استفاده نکرده است. سال گذشته شورای امنیت تمام قطعنامه‌هایی که تحت فصل هفتم منشور صادر کرده است را منتشر کرد و همه قطعنامه‌های ایران از ۱۹۹۶ تا ۱۹۲۹ در این لیست است جز قطعنامه ۲۲۳۱.

وزیر پیشین امور خارجه کشورمان گفت: در قطعنامه ۱۹۲۹ با لحن شدیدی می‌گوید، ایران «موظف» است و کشورها هم «موظف» هستند که تلاش کنند ایران به هیچ موشکی که توانایی پرتاب سلاح هسته‌ای داشته باشد، دست پیدا نکند. اما در ضمیمه ب قطعنامه ۲۲۳۱ موشک‌هایی که برای توانایی حمل سلاح هسته‌ای طراحی شدند . برای اضافه کردن این دو سه کلمه یعنی (Designed to be capable) ساعت‌های زیادی مذاکره و بحث کردیم. به علاوه ما به محض تصویب قطعنامه ۲۲۳۱ به‌طور رسمی اعلام کردیم که با وجود این، ایران هیچ محدودیت موشکی برای خود قائل نیست، چرا که ما اصلا سلاح هسته‌ای نداریم که بخواهیم برای حمل آن موشک طراحی کنیم.

ظریف تاکید کرد: همه این‌ مباحث و عبارات با دعوا به دست آمده است؛ اینها را گروه بحران ننوشته دست ما دهد، بلکه کلمه به کلمه را بنده با دوستانم در مذاکرات مذاکره کردیم و نوشتیم. وزیر امور خارجه دولت حسن روحانی در پاسخ به این پرسش که تعیین زمان‌بندی لغو محدودیت‌های تسلیحاتی، موشکی و هسته‌ای برای سال پنجم، هشتم و دهم بر چه اساسی تعیین شد؟ اظهار کرد: این یک بده بستان بود، آنها می‌گفتند ۲۵ سال محدودیت‌ها باشد، ما می‌گفتیم، پنج سال. اینقدر دعوا کردیم تا به یک تعامل مورد قبول رسیدیم.

وی ادامه داد: اینکه سه کشور اروپایی از این ساز و کار استفاده نمی‌کنند، به معنای آن نیست که نمی‌توانند یا امکانش نیست، بلکه در شرایط امروز جهان نمی‌خواهند از آن استفاده کنند. البته شرایط امروز برای ایران مثل شرایط سه سال پیش که امریکا از برجام خارج شد، نیست. معتقدم کماکان به نفع اروپا و جامعه بین‌الملل نیست که این مکانیسم فعال شود. در نامه‌ای که آقای روحانی به سران کشورهای اروپایی در اردیبهشت ۹۸ نوشتند، صراحتا اعلام کردند که اگر اسنپ بک شود، چه اتفاقی می‌افتد. بر اساس بند ۱۳ قطعنامه ۲۲۳۱، اگر بازگشت قطعنامه‌ها صورت گیرد، ما هم از اجرای تعهدات‌مان خارج می‌شویم، با این تفاوت که بازگشت به اجرای تعهدات، فراتر از تعهدات برجامی است و احتمال دارد شامل معاهده ان پی تی هم شود. 

رییس هیات مذاکره‌کننده هسته‌ای کشورمان در دولت یازدهم و دوازدهم در پاسخ به اینکه اگر سه کشور اروپایی از اسنپ بک استفاده نمی‌کنند به خاطر شرایط شان در جنگ اوکراین و درگیری در انتخابات امریکاست یا از واکنش ایران نگرانند؟ خاطرنشان کرد: هر دو اینها مهم است. آنها می‌دانند که اسنپ بک بدون سر و صدا نخواهد بود و حتما تبعاتی دارد و الان چون با بحران بین‌المللی رو به رو هستند و با شرارت‌های رژیم صهیونیستی هم دومین بحران در منطقه و خاورمیانه رقم خورده، حتما تمایل ندارند بحران دیگری را به آن اضافه کنند.

ظریف درباره اهمیت سال دهم برجام در ۲۰۲۵ گفت: سال دهم خیلی مهم است، چون ایران از دستور کار شورای امنیت خارج می‌شود و دیگر امکان بازگشت قطعنامه‌ها هم نیست، یعنی اگر کشوری بخواهد قطعنامه‌ای علیه ایران بدهد، باید روندی که برای این منظور وجود دارد را طی کند. بنابراین دو سال آینده در چنین روزهایی برهه حساسی برای ایران خواهد بود.

وی در پاسخ به این پرسش که احیای برجام را تا چه اندازه در شرایط فعلی امکان‌پذیر می‌دانید؟ اظهار کرد: معتقد نیستم بازگشت به برجام امکان‌پذیر نیست، گرچه بسیار دشوار شده است. به نظرم انتخاب بهتری نسبت به برجام وجود ندارد. مساله مهم این است که غرب هم انتخاب بهتری نسبت به برجام ندارد و اروپایی‌ها و امریکا هم این را درک می‌کنند. امروز همه درک می‌کنند که اقدام ترامپ در خارج شدن از برجام، پرخسارت‌ترین کار بود که منافع دنیا، اروپا، امریکا و سایر کشورها را به خطر انداخت. دوستان نگویند اگر منافع امریکا به خطر افتاده، پس به نفع ما بوده است؛ نگاه با حاصل جمع صفر مدتی است که منقضی شده است. یک مساله می‌تواند هم به نفع ایران و هم امریکا باشد و یک مساله می‌تواند به ضرر هر دو طرف باشد، تا این واقعیت را نپذیریم، نمی‌توانیم با شرایط جهان امروز مواجه شویم.