هرچند در تابستان امسال تلاش شد که با وجود فشار بر شبکه برق، برق خانگی با مشکل و قطعی مواجه نشود اما در این تردیدی وجود ندارد که برای کاهش فشار بر این صنعت و همچنین تامین برق صنعتی باید به شکل زیرساختی برنامه‌هایی جدید را در دستور کار قرار داد.
ایران از نظر فنی در داخل و خارج از کشور توان ساخت نیروگاه را دارد؛ تفاوتی ندارد در ایران باشد یا خارج. به عنوان بخش خصوصی این توانایی وجود دارد.
اگر صرفا به چشم سرمایه‌گذاری به این موضوع نگاه شود ایرادی ندارد اما وقتی در داخل کمبود برق داریم افکار عمومی نسبت به چنین اظهارنظر‌هایی حساسیت به خرج می‌دهند. از نظر افکار عمومی این سوال ایجاد می‌شود که اگر می‌توانیم مشکل برق را در جای دیگری حل کنیم، چرا در داخل حل نمی‌کنیم؟
باید تاکید کرد که متاسفانه در داخل کشور هیچ‌کس از حل معضل برق استقبال نمی‌کند و به بخش خصوصی اجازه ورود نمی‌دهند. صنایع حاضرند از بخش خصوصی برق بخرند و اگر دولت پای خود را کنار بکشد و فقط هزینه ترانزیت را بگیرد مشکل خاموشی‌ها در ایران حل می‌شود.
بخش خصوصی می‌تواند ظرف سه سال مشکل ناترازی و کمبود برق در ایران را حل کند؛ دولت باید پاسخ بدهد که چرا در مورد کشورهای دیگر ادعا دارد، اما در ایران اقدامی انجام نمی‌دهد؟ مشکل خاموشی‌ها در ایران چندان بزرگ نیست و در صورت تغییر سیاست‌های دولت می‌توان در مدت کوتاهی آن را حل کرد.
متاسفانه در ۱۰ سال گذشته، ما عملا سرمایه‌گذاری جدید در حوزه تولید نیروگاه و تولید برق را متوقف و فراموش کرده‌ایم و همانطور که کارشناسان از سال‌ها قبل هشدار داده بودند، این موضوع سرانجام گریبان ما را گرفت و کار را به جایی رساند که میزان مصرف برق از ظرفیت تولید بالاتر رفت و از سال گذشته ما تبعات این موضوع را دیدیم و خاموشی‌های گسترده تحت تاثیر این شرایط به وجود آمد.
تا زمانی که ما سرمایه‌گذاری‌ها در صنعت برق را افزایش نداده و در یک فرآیند مداوم، ظرفیت جدید ایجاد نکرده و به مدار وارد نکنیم، نمی‌توان انتظار داشت که مشکل حل شود. خوشبختانه وزیر فعلی نیرو در برنامه‌ریزی برای توسعه و رشد نیروگاه‌ها از خود نگاهی مثبت نشان داده و امیدواریم که در آینده این نگاه مثبت به یک نتیجه ملموس بدل شود.
