حاشیه‌های بازگشایی مدارس پایان ندارد. حالا نه تنها کمبود معلم و نبود امکانات لازم برای دانش‌آموزان مدارس دولتی به یک معضل تبدیل شده که تغییرات ایجاد شده در مدیریت مدارس توسط آموزش و پرورش هم به یکی از معضلات تازه اولیا و دانش‌آموزان مبدل شده است.
تغییراتی که هر چند به گفته مقامات آموزش و پرورش با هدف تحول انجام شده اما آنچه که در عمل رخ داده است بروز نارضایتی‌های بسیاری از سوی دانش‌آموزان، اولیای آنها و معلمان مدرسه است. اینکه در یک مدرسه دخترانه مدیر مدرسه تصمیم می‌گیرد تا در سرویس بهداشتی مدرسه هم دوربین کار بگذارد یا در مدرسه دیگری مدیر با رفتاری ناشایست معلمان را مجبور به ترک محل خدمت می‌کند همه و همه اتفاقاتی است که تنها در یک هفته آغازین سال تحصیلی رخ داده و معلوم نیست سرانجام آن به کجا خواهد رسید. مساله مهم دیگر این است که چنین رفتارهایی نه تنها نشانی از تحول مثبت در زمینه آموزش و پرورش ندارد بلکه بیشتر شبیه همان یک دست کردن محیط‌های آموزشی است که از دانشگاه‌ها شروع شده و حالا به مدارس رسیده است.
تعلیق و اخراج اساتید دانشگاه‌ها و اعضای هیات علمی کافی نبود حالا نوبت به کنار گذاشتن معلمانی رسیده که سال‌های سال تدریس کرده‌اند و البته طی این سال‌ها ارتباط خوبی هم با دانش‌آموزان داشته‌اند و تاثیرات مثبتی در زندگی تحصیلی آنها به جا گذاشته‌اند. مساله‌ای که برای والدین دانش‌آموزان بیش از هر چیزی اهمیت دارد تاثیر موثر در زندگی تحصیلی فرزندانشان است. آنها می‌خواهند معلمانی کارکشته و توانا به فرزندانشان درس بدهند و در این بین اما برخی دیگر به دنبال مقاصد دیگری هستند و همین مساله هم باعث شده که حالا برخی از اولیا در مقابل مدارس تجمع کنند تا بتوانند اعتراض خود را به گوش مسوولان آموزش و پرورش برسانند. مشکل بزرگ دیگری که باید به آن اشاره کرد بی‌توجهی به خواست دانش‌آموزان و اولیا آنها در این مقوله است. «مدرسه قوی - ایران قوی» زمانی محقق می‌شود که دانش‌آموزان در فضایی فارغ از هر استرس و اضطراب و البته خالی از نگاه‌های مضنون گونه به تحصیل مشغول شوند.
دانش‌آموزی که حتی در سرویس بهداشتی مدرسه احساس آرامش و امنیت نداشته باشد چطور می‌تواند در کلاس درس و دیگر محل‌های مدرسه حضور داشته باشد و به پویایی و پیشبرد اهداف آموزشی خود فکر کند. وقتی از نگاه مسوولان آموزش و پرورش مدیر و معلم و دانش‌آموز همگی می‌توانند مجرم باشند و هر اتفاقی می‌تواند وقوع یک جرم تلقی شود چطور می‌توان انتظار داشت که مدرسه جای امنی برای بچه‌ها باشد. چرا زمانی که بی‌توجهی و سهل‌انگاری مسوولان باعث به خطر افتادن جان دانش‌آموزان می‌شود اینقدر سریع مقصران از کار برکنار نمی‌شوند اما با منتشر شدن یک کلیپ شادی کردن دانش‌آموزان در نخستین روزهای بازگشایی مدارس مدیر مدرسه باید از کار برکنار شود.
چنین برخوردهای قهرآمیزی تا کجا می‌تواند ادامه داشته باشد. چطور ممکن است در چنین فضاهای اضطراب آلودی دانش‌آموزان بتوانند نتایج درخشانی از خود بر جای بگذارند. این شعاری که وزیر آموزش و پرورش برای سال تحصیل جدید در نظر گرفته با رفتارهایی که در همین یک هفته در مدارس صورت گرفته است کاملا متناقض است و باید گفت که مدرسه قوی نمی‌تواند مدرسه‌ای باشد که مدیرش می‌خواهد در سرویس بهداشتی آن دوربین کار بگذارد، مدرسه قوی نمی‌تواند مدرسه‌ای باشد که مدیرش به دلیل شادی کردن بچه‌ها از کار برکنار می‌شود تا مدرسه قوی نباشد نمی‌توان انتظار ایران قوی داشت.
