وقتی بحث از جوانی جمعیت می‌شود تمامی متخصصان این حوزه بر سالمند شدن جمعیت کشور صحه می‌گذارند اما وقتی بحث از قانون جوانی جمعیت می‌شود بسیاری از افراد این قانون را نه تنها راهی برای افزایش جمعیت نمی‌دانند که معتقدند اصلا چنین اتفاقی با تصویب قانون و روش‌های دستوری رخ نخواهد داد.
اینکه مسوولان شرایط زندگی را برای افراد به گونه‌ای رقم بزنند که حداقل رفاه برای هر خانواده فراهم باشد دیگر نیازی به دستور و قانون برای فرزندآوری نیست.
این در حالی است که با رفتارهای غیرحرفه‌ای و غیر علمی نیز بر این اشتباه پافشاری می‌شود. اینکه وزارت بهداشت و درمان به عنوان نهادی بزرگ که باید حافظ سلامت جسم و روح افراد باشد با ابلاغ دستورالعمل‌های نابخردانه باعث می‌شود تا اذهان عمومی به این سمت و سو برود که به دنیا آوردن فرزند حتی معلول هم جزیی از اجرای قانون جوانی جمعیت است به اعتماد عمومی آسیب می‌زند. همه ما به خوبی می‌دانیم که افراد معلول در ایران متاسفانه با مشکلات زیادی مواجهند زندگی اجتماعی این افراد به دلایل مختلف مختل شده است. از نبود وسایل حمل و نقل مناسب گرفته تا نبود کار و.... در این بین حتی افراد معلول برای اینکه بتوانند تحصیلات عالیه داشته باشند با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند و اگر خواست و اراده خود فرد دخیل نباشد امکانی برای دستیابی به موفقیت وجود ندارد.
در این شرایط سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا جامعه ما ظرفیت‌پذیرش تعداد بیشتری افراد معلول را دارد. ما همین الان هم برای افزایش جمعیت سالم به زیرساخت‌هایی نیازمندیم که اگر فراهم نباشد این قانون جوانی جمعیت با مشکل مواجه می‌شود حال چطور ممکن است بخواهیم با حذف یک آزمایش که به زندگی، سرنوشت و آینده یک فرد بستگی دارد تنها به اجرایی شدن قانونی فکر کنیم که هیچ مقدماتی برای آن فراهم نکرده‌ایم.
در واقع ما نیاز داریم به جای اجرایی کردن این قوانین شرایط اقتصادی و اجتماعی را به گونه‌ای رقم بزنیم که هم امکان ازدواج برای جوانان فراهم شود و هم امکان فرزند آوری. در واقع خانواده ایرانی به‌طور سنتی طرفدار فرزند آوری است اگر ما الان با بحران جمعیت مواجه شده‌ایم به این خاطر است که مسوولان در ارایه خدمات و فراهم آوردن رفاه نسبی در جامعه برای افراد کوتاهی کرده‌اند.
اگر به کشورهای توسعه یافته نگاهی بیندازیم می‌بینیم که این کشورها به جای وضع قانون برای افزایش جمعیت به فرهنگ‌سازی در این رابطه و البته فراهم آوردن شرایط بهتر زندگی روی آورده‌اند. در واقع آنها بر روی فکر افراد کار می‌کنند تا اینکه بخواهند با تصویب قانون و صدور دستورالعمل افراد را وادار به
فرزند آوری کنند. این روشی که ما در پیش گرفته‌ایم قطعا جواب نمی‌دهد و باید به فکر راه‌حل مناسب‌تری برای این وضعیت باشیم.
در واقع مسوولان باید در عمل نشان دهند که افراد می‌توانند بدون دغدغه خاطر به فکر فرزندآوری باشند این شرایط هم فقط در صورتی فراهم می‌شود که مشکلات اقتصادی کشور حل و فصل شود. مادامی که افراد امنیت شغلی و درآمدی نداشته باشند. مدامی که تصویری روشن از آینده در برابر خود نبینند و مادامی که معیشت مردم در خطر باشد هیچ قانونی نمی‌تواند باعث افزایش جمعیت در کشور شود. این رفتارهایی که از سر ناآگاهی صورت می‌گیرد تنها باعث می‌شود به اعتماد عمومی آسیب وارد شود.
