تجارت ما در سال‌های گذشته با وجود تمام مشکلات و محدودیت‌ها توانسته به حیات خود ادامه دهد و حتی در آمارهای ثبت شده رشد صادرات نیز داشته‌ایم اما در عین حال باید به این موضوع فکر کرد که با توجه به محدودیت‌ها، بخش قابل توجهی از تجارت ما به کشورهای هم‌مرز و همسایه محدود شده که در آنها امکان نقل و انتقال کالا و ارز راحت‌تر است و به نوعی محدودیت‌ها را می‌توان دور زد اما اگر بنا باشد که ما به حضور در دیگر کشورها فکر کنیم، باید انتظار داشت که شرایط به شکلی کلان تغییر کند.
موضوعاتی مانند توافقات تجاری دو و چندجانبه یا تخفیف یا کنار گذاشتن تعرفه‌های صادراتی بخشی از دستاوردهایی است که اقتصاد ما می‌تواند در جریان حضور در این پیمان‌ها به دست آورد اما در عین حال برای رسیدن به حداکثر ظرفیت، باید برخی از دیگر مقدمات لازم را نیز فراهم کنیم.
اینکه ما در استفاده از خدمات بانکی یا نقل و انتقال ارز با محدودیت مواجه هستیم، دسترسی ما به امکانات حمل و نقل را محدود کرده‌اند و به‌طور کلی شرایط تجاری را سخت کرده‌اند، همگی بخشی از نیازهایی است که باید همزمان با عضویت در گروه‌های اقتصادی بین‌المللی آنها را دنبال کنیم و مقدمات لازم برای کنار زدن آنها را نیز فراهم کنیم. به این ترتیب وقتی پیش‌شرط‌های لازم به کافی تبدیل می‌شوند که تمامی مقدمات در کنار یکدیگر فراهم شوند.
در این تردیدی وجود ندارد که اقتصاد ایران ظرفیت خوبی برای حضور در عرصه‌های بین‌المللی دارد و کشورهای نوظهور و قدرتمند حاضر در شانگهای و بریکس می‌توانند بازاری خوب برای تجارت خارجی ایران باشند. شرط بالفعل کردن این ظرفیت‌ها، بهبود روابط در سطح کلان، کنار زدن محدودیت‌ها و فراهم کردن مقدماتی است که بتواند اقتصاد ایران را وارد عرصه‌ای جدید از تجارت و همکاری‌های اقتصادی کند.
نحوه تعامل با صادرکنندگان و چگونگی مدیریت بازگشت ارز حاصل از صادرات، مسائل مهمی هستند که تا حد زیادی بستر به وجود آمده در اقتصاد کشور برای توسعه صادرات را تعیین می‌کنند. در سال‌های گذشته و پس از جهش نرخ ارز، امکان آن وجود داشت که ما افزایش قابل توجهی در صادرات را به ثبت برسانیم اما چرا این فرصت از دست رفت؟ به دلیل اعمال سیاست‌های محدودکننده‌ای که باعث شد نه تنها صادرکنندگان جدید وارد عرصه نشوند که حتی تعدادی از فعالان اقتصادی که پیش از این در صادرات حضور داشتند نیز ترجیح دادند که کار خود را متوقف کنند.
