امان‌الله قرایی
مشکلاتی که در جامعه امروز ما وجود دارد، عدم باور به نسل جدید است، بسیاری از خانواده‌ها هم با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند و البته مسوولان هم از همین نسل در خانه خود دارند و این تضاد عقاید و سلیقه‌ها به نوعی باعث می‌شود کشمکش‌هایی به وجود بیاید، مساله اینجاست که نسل‌های قبلی نمی‌خواهند این مساله را درک کنند که نسل جدید بر خلاف آنها که دنباله رو بودند، پیشرو هستند.
آنها دیگر نمی‌خواهند دنباله رو چشم و گوش بسته نسل‌های قبل از خود باشند، آنها به بلوغ رسیده‌اند، بلوغ فکری در این نسل بسیار نمایان است و بر خلاف آن چیزی که بسیاری از خانواده‌ها فکر می‌کردند این نسل اصلا نسل خوشگذران و بی‌تفاوتی نیست. شما وقتی پای صحبت خانواده نسل‌های دهه 70 و 80 می‌نشستید، می‌گفتند فرزندانشان هیچ واکنشی به اتفاقات ندارند، آنها در دنیای خودشان سیر می‌کنند، مدام به گوشی‌های موبایلشان زل زده‌اند، کمتر با اطرافیان ارتباط برقرار می‌کنند، به اصطلاح می‌گفتند «دنیا را آب ببرد، آنها را خواب برده» این تفکر از آنجا نشات می‌گرفت که بسیاری از خانواده‌ها بر این باور بودند که این بی‌تفاوتی به دنیای اطراف و مدام در فضای مجازی بودن یعنی آنها بچه‌هایی خوشگذران و بی‌توجه هستند، اما ما فراموش کرده‌ایم که فضای مجازی اگر وجه‌های منفی دارد در مقابل از وجه‌های مثبت هم بی‌نصیب نیست.
در واقع نوجوانان و جوانان ما اگر وقت بیشتری را به گشت و گذار در فضای مجازی اختصاص می‌دهند به این خاطر نیست که قطعا به دنبال مطالب بی‌اهمیت و گوش دادن موسیقی و... هستند، آنها وقتی نشان دادند تا چه حد می‌توانند پیشرو و تصمیم‌گیرنده و منتقد باشند در واقع به ما ثابت کردند که تمام زمان خود را در فضای مجازی به هدر نداده‌اند. آنها به دنبال کسب دانش هم بوده‌اند. ضمن اینکه متاسفانه اتفاقاتی در کشور ما رخ داد که شاید برای نسل‌های قبلی که بیشتر یاد گرفته بودند دنباله‌رو باشند، مدارا کنند و به جای اینکه مطالبه‌گر باشند، بیشتر تاب آور بوده‌اند. بارها و بارها مسوولان در سخنرانی‌های خود به تاب آوری مردم اشاره کرده‌اند و آن را ستوده‌اند، اما حالا نسلی در جامعه ما فرصت ظهور و بروز پیدا کرده که دیگر نمی‌خواهد تاب آور باشد، او مطالبه‌گر است.
وقتی اخبار مربوط به اختلاس‌ها را می‌خواند وقتی می‌بیند در سرزمینی زندگی می‌کند که منابع طبیعی بسیاری دارد و اما متاسفانه فقر هم در آن روزبه‌روز بیشتر می‌شود، او دیگر تاب آوری را بر نمی‌تابد، او از مسوولان مطالبه می‌کند که چه کارهایی کرده‌اند و چه کاری می‌کنند و قرار است چه گام‌هایی را برای پیشرفت جامعه بردارند.
اتفاقا این مطالبه‌گری برای جامعه ما بسیار لازم و ضروری است، ما نباید این نسل را نسل عصیانگر بنامیم، آنها نسل پیشرو هستند. آنها می‌توانند تاثیر بسیار مثبتی در پیشرفت جامعه داشته باشند. همین مطالبه‌گری آنها باعث می‌شود تا مسوولان به فکر راهکارهای مناسب برای پیشبرد اهداف جامعه باشند. در واقع این مطالبه گری، سطح اعتماد عمومی در جامعه را هم به سمت بالا رفتن سوق می‌دهد. اعتمادی که متاسفانه باید بگوییم در حال حاضر به پایین‌ترین میزان خود رسیده است. این نسل پیشرو تهدیدی برای جامعه به حساب نمی‌آیند که بر عکس آنها فرصتی برای ساختن دوباره جامعه‌ای هستند که می‌تواند هدفمند باشد. این نسل بر خلاف آن چیزی که بسیاری از افراد فکر می‌کنند، بسیار دانا هستند، اکثر آنها به زبان‌های مختلف اشراف دارند، دیگر مساله فقط درس و مشق و پشت نیکمت نشینی نیست.
آنها بیشتر از آنچه که در مدارس یاد می‌گیرند می‌دانند، آنها به اطلاعات بیشتری دسترسی و اشراف دارند و این می‌تواند برای جامعه ما فرصتی مناسب باشد تا بتوانیم با پرورش درست این نسل آنها را به بازوهای قدرتمندی برای پیشرفت تبدیل کنیم. فراموش نکنیم که اداره کردن جامعه به صورت تک بعدی امکان پذیر نیست، به همین خاطر است که باید سلیقه‌ها و نگرش‌های مختلف را بپذیریم و با نسلی که خود را پیشرو می‌داند از در دوستی وارد شویم.
