مریم شاهسمندی
خبر طرح نظام پرداخت همسان کارکنان دولت در سال آینده در حالی از سوی وزیر آموزش و پرورش اعلام می‌شود که طرح رتبه‌بندی معلمان، همچنان در پیچ و خم و اما و اگرها مانده و انگار قرار نیست هیچ اتفاق جدی در این زمینه رخ بدهد، اینکه وزیر آموزش و پرورش اجرایی شدن طرح رتبه‌بندی معلمان را به تامین بودجه 25 هزار میلیارد تومانی وابسته می‌داند و مدعی است این بودجه پیش بینی شده و قرار است در سال آینده برای اجرایی شدن این طرح اختصاص یابد، در حالی اتفاق می‌افتد که طبق وعده‌های قبلی دولت قرار بود طرح رتبه‌بندی از دی ماه سال جاری اجرایی شود. در این شرایط که هیچ‌یک از بحران‌های اقتصادی کشور حل نشده، نه تنها معلمان که بازنشستگان و کارگران و پرستاران دیگر اقشار حقوق بگیر با مشکلات عمده معیشتی مواجه‌اند، وعده دادن و کار امروز را به فردا موکول کردن چه دردی می‌تواند از مردم دوا کند.
همین طرح نظام پرداخت همسان کارکنان دولت مدت‌های مدیدی است که قرار است به مرحله اجرا در بیاید اما هر بار به دلایل مختلف از جمله عدم تخصیص بودجه کافی به تعویق افتاده است...
همانطور که طرح همسان‌سازی حقوق بازنشستگان به صورت نصفه و نیمه اجرا شد و خیلی از بازنشستگان با وجود نیاز مبرمی که به اجرایی شدن این طرح داشتند از گردونه انتخاب و اجرا عقب ماندند. همانطور که قرار بود حقوق کارگران با توجه به تورم افزایش پیدا کند و با رقم‌هایی که این روزها اعلام می‌شود گویا قرار است تعداد بیشتری از مردم به زیر خط فقر سقوط کنند و در این بین هستند مسوولانی که اصلا نمی‌دانند خط فقر چقدر است و چه اتفاقی قرار است برای مردم رخ بدهد.
در حالی که قیمت مرغ و گوشت سر به فلک گذاشته و دیگر کمتر ایرانی پیدا می‌شود که توان خرید برنج ایرانی را داشته باشد، مسوولان از اهدای زمین رایگان به خانواده‌هایی خبر می‌دهند که بیش از 3 فرزند داشته باشند. اما کسی از این مسوول محترم نمی‌پرسد با این شرایط اقتصادی و وضعیت بغرنج معیشتی یک خانواده قرار است با آن زمین مجانی که معلوم نیست دولت در کدام ناکجا آبادی قرار است به او اهدا کند، چه می‌تواند بکند؟ با کدام سرمایه باید این زمین را بسازد و اصلا این زمین‌ها چقدر کاربری مسکونی دارند؟ آیا باز هم قرار است شهرک‌های اقماری و حاشیه نشینی را در کشور بیشتر از پیش رواج دهیم، همانطور که در حال حاضر بیش از 20 میلیون ایرانی حاشیه نشین هستند و این آماری است که اگر دولتمردان قرار باشد در قبال آن احساس مسوولیت کنند می‌دانند یعنی نزدیک به یک چهارم جمعیت کشوری که از ثروتمندترین کشورهای دنیا از نظر منابع زیرزمینی به حساب می‌آید. در این شرایط چقدر دیگر می‌توان با وعده‌هایی که هیچ ضمانت اجرایی ندارند، مردم را سرگرم کرد. اسفند ماه از راه رسیده و هنوز معلوم نیست بازنشستگان قرار است چه میزان عیدی دریافت کنند، هنوز رقم حقوق آنها در سال جدید مشخص نشده است. هنوز معلوم نیست وضعیت کارگران در سال جدید چه خواهد بود و معوقات سال جاری آنها چه زمانی پرداخت خواهد شد. وقتی قرار است در روز میلاد علی (ع) مقام پدر را ارج بگذاریم به دستان خالی پدرانی فکر کنیم که هر روز صورت خود را با سیلی سرخ می‌کنند و هر شب سر افکنده وارد خانه‌ای می‌شوند که مدت‌هاست شور و شادی در آن جایی ندارد چون سفره‌هایشان خالی از نان است و قلب‌هایشان سرشار از اندوه. این وظیفه دولتمردانی است که وقت برگزاری انتخابات مردم را ولی نعمت خود می‌دانند، تا کاری کنند هیچ پدر شرمنده فرزندانش نباشد، آن هم نه در مورد خواسته‌های نامعقول بلکه در برابر تامین معاش و هزینه تحصیل و درمان که قطعا طبق قانون اساسی حق قانونی هر فردی است که در این جغرافیا زندگی می‌کند.
