نخست‌وزیر برکنار شده، وزیر دربار شد
بیست و هشتم تیر 1328، عبدالحسین هژیر نخست وزیر پیشین به وزارت دربار برگزیده شد. جمعیت فداییان اسلام او را در 13 آبان همان سال اعدام انقلابی کردند. عبدالحسین هژیر، فرزند یکی از کارمندان مشروطه خواه دربار مظفرالدین شاه که به واسطه انفجار ترقه در کودکی یک چشم خود را از دست داده بود، در دربار پهلوی جزو معتمدان بهحساب می‌آمد و همانطور که گفته شد، روابط حسنه‌یی با دربار به خصوص با اشرف پهلوی داشت.
اشرف، هژیر را از هر نظر پشتیبانی می‌کرد و سیاست او را می‌ستود. بعد از سقوط کابینه هژیر در آبان ماه 1327 اشرف برای دهن کجی به مخالفان و مجلس ترتیبی داد که شاه، هژیر را به مقام نیابت رییس سازمان شاهنشاهی اجتماعی منصوب کند و بعد از آن هم در سال 1328 هژیر را به مقام وزیر دربار شاهنشاهی گمارد چون اشرف می‌خواست همیشه هژیر بر سر کار باشد. بنا به عقیده اشرف پست وزارت دربار، پست استراحت و تجدید قوا بود که هژیر می‌توانست در نخستین فرصت مناسب با پرشی کوتاه از روی آن، دیگر بار بر کرسی نخست‌وزیری تکیه زند. به گفته خود اشرف «در خرداد 1327 برادرم، عبدالحسین هژیر را به نخست وزیری منصوب کرد. هژیر یکی از دوستان خوب من بود و باید بگویم که من تاحدی در انتصاب او موثر بودم. او در سمت‌های وزیر دارایی و وزیر دربار نیز خدمت کرده بود.»
روابط صمیمی و متقابل دربار و هژیر سبب شد که او از سوی نمایندگان مجلس پانزدهم به عنوان نخست وزیر انتخاب شود اما نخست‌وزیرى هژیر با مخالفت شدید آیت‌الله کاشانى و فداییان اسلام روبه رو شد. آیت‌الله کاشانى، در مخالفت با هژیر، اعلامیه تندى منتشر کرد و بازاریان نیز، به رهبرى «نواب صفوى»، تظاهراتى در برابر ساختمان مجلس به راه انداختند. در مجلس هم اکثریت موافقان او به مخالف تبدیل شده بودند. در اواخر دوره نخست‌وزیری او روزی جمعیت از منزل آیت‌الله کاشانی با پای پیاده به سوی مجلس حرکت کردند تا اعتراض خود را عنوان کنند. وقتی جمعیت به مجلس رسید شخصی به‌نام سید هاشم حسینی، در حالی که قرآن در دست داشت جلو مجلس گفت: آمده‌ایم تا مخالفت خود را نسبت به هژیر اعلام کنیم چون او لیاقت حکومت بر مسلمین را ندارد.
مخالفت‌ها با دولت هژیر در داخل و خارج مجلس به‌تدریج چنان شد که او در بن بست قرار گرفت و ناچار، پس از چهار ماه، کناره گیرى کرد اما چند روز بعد به سمت وزیر دربار منصوب شد.
