چهارم دی 1357، تظاهرات مردمی علیه رژیم پهلوی در کرج، سقز و بابل به درگیری با نیروهای ضد شورش و شهادت تعدادی از تظاهر‌کنندگان منجر شد. خبرگزاری‌ها از حادثه این روز با عنوان تظاهرات خونین یاد کردند.
در تهران نیز دانش‌آموزان تظاهرات گسترده‌یی را علیه محمدرضا پهلوی برگزار کردند؛ در جریان تیراندازی نیروهای حکومتی به طرف آنها، 12نفر از دانش‌آموزان شهید شدند. دولت، مدارس تهران را در پی تظاهرات روز قبل دانش‌آموزان تعطیل کرده بود.
دی 57، ماه سرنوشت‌ساز و در عین حال خونباری در ایران بود. در همین روزها صادرات نفت با اعتصاب کارکنان شرکت نفت به کلی متوقف شده بود.
امام‌خمینی(ره) با اظهار تاسف از آنچه در ایران می‌گذشت، با ارسال پیامی مردم مسلمان را به ادامه مبارزه و پایداری در برابر حملات رژیم فراخواند و فرمود: «... این چند روز آخر عمر این جنایتکار از خطرناک‌ترین لحظات تاریخ کشور ماست. ملت مظلوم و شریف ایران باید در مقابل باقیمانده جنایات شاه پایداری کند تا به خواست خداوند تعالی پیروزی نهایی را به دست آورد... بنابراین اعانت به حکومت یاغی و پرداخت مالیات، پول آب و برق و تلفن و سایر کمک‌ها به دولتی که شاه سر کار آورد، خیانت به ملت و مخالفت با حکم خدای تبارک و تعالی است...»
در بیشتر خیابان‌های تهران، تظاهرات مردم و تیراندازی ماموران جریان داشت و هر لحظه بر شمار شهدای انقلاب اسلامی افزوده می‌شد. با بحران سیاسی موجود و وخامت اوضاع اجتماعی، وقوع هرگونه حادثه‌یی دور از انتظار نبود. نخست‌وزیری بختیار نیز نتوانست شعله آتش انقلاب را پایین بیاورد.
