مرگ شاعری که «آخر شاهنامه» را سرود
«مهدی اخوان‌ثالث» متخلص به «م. امید» از مفاخر کم‌نظیر و پرآوازه خراسان است. او فرزند «علی اخوان‌ثالث» از عطاران و طبیبان سنتی خراسان که اصالتا اهل فهرج یزد بود، اما به خراسان کوچ کرد. در سال 1307 شمسی «مهدی اخوان‌ثالث» متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود مشهد به پایان رساند.
«اخوان» پیش از شعر به موسیقی روی آورد که با منع جدی پدر روبه‌رو شد و برخلاف میل خود، موسیقی را کنار گذاشت. در سال 1326 خورشیدی رشته آهنگری هنرستان مشهد را تمام کرد. به تهران آمد و آموزگار شد. «اخوان» سال‌ها بعد نیز در موسسات گوناگون از جمله سازمان رادیو و تلویزیون و بنیاد فرهنگ ایران فعالیت کرد. زمانی نیز با «ابراهیم گلستان» و «فروغ فرخزاد» کار کرد و این همکاری، دوستی و صمیمیتی ویژه بین آنان ایجاد کرد. مدتی نیز در برخی دانشگاه‌ها، ادبیات تدریس می‌کرد.
آشنایی «اخوان» با «نیمایوشیج» او را با شعر امروز ایران و جهان آشنا کرد. این آشنایی بعدها آنچنان عمق یافت که او را در شمار پیروان و شناسندگان نیما و سبک او قرار داد و از میراث‌داران بحق «نیما» و شعر نو. در همین زمینه «اخوان» کتاب‌های «بدعت‌ها و بدایع نیما» و «عطا و لقای نیما» را نوشت که در معرفی «نیما یوشیج» و دیدگاه‌های هنری و ادبی اوست. در نیمه دوم دهه 20 به فعالیت‌های سیاسی روی آورد و در 1330 سرپرستی صفحه ادبی روزنامه «جوانان دموکرات» را عهده‌دار شد. در سال 1332 دستگیر و مدتی زندانی شد. اگرچه اخوان در دهه 20 فعالیت شعری خود را آغاز کرد، اما تا زمان انتشار سومین دفتر شعرش، زمستان در سال 1336 در محافل ادبی آن روزگار شهرت چندانی نداشت.
مهارت اخوان در شعر حماسی است. او درونمایه‌های حماسی را در شعرش به کار می‌گیرد و جنبه‌هایی از این درونمایه‌ها را به استعاره و نماد مزین می‌کند.
اخوان در سال 1369خورشیدی به دعوت خانه فرهنگ آلمان برای نخستین بار به خارج از ایران سفر کرد و در کشورهای اروپایی از جمله آلمان، فرانسه، سوئد، نروژ و دانمارک جلسات فرهنگی و شعرخوانی داشت و مورد استقبال ایرانیان مقیم خارج قرار گرفت. چند ماهی پس از بازگشت از این سفر بود که در روز یکشنبه چهارم شهریورماه 1369 در بیمارستان مهر تهران درگذشت و به خواست او و خانواده‌اش در جوار آرامگاه فردوسی به خاک سپرده شد.
