در مردادماه سال ۹۶ موزه عروسک و فرهنگ ایرانی در خیابان سعدی، کمی پایین‌تر از دروازه دولت در کوچه‌یی به نام فیات شروع به کار کرد. بنای این موزه از اوایل امسال توسط شهرداری در اختیار گروه موزه قرار گرفت. بنا بازسازی شد و با سعی و همت فراوان فضای درونی موزه نیز طراحی شد. این نخستین باری بود که تمرکز روی فرهنگ ایرانی به واسطه عروسک در دستور کار قرار می‌گرفت.
عروسک هر منطقه این‌بار با خودش پوشاک، طرح و نقش، صنایع دستی، پوشاک و ارائه و حتی تفاوت‌های قومی در آناتومی صورت و بدن را با خود به بازدید‌کننده عرضه می‌کرد. پیکرک‌هایی به اندازه طبیعی انسان، پوشاک آن قوم را بر تن کرده و روی دست‌ها، پا‌ها، گردن و حتی ساز‌های پیکرک‌ها نقوشی از افسانه‌های قومی نقاشی شده بود که قرار است نقل آنها به مرور جزو خدمات بازدید موزه شود. وقتی بانیان موزه از اساتید ادبیات کودک باشند، انتظاری جز این نیز نمی‌رود.
به گزارش ایلنا، نوش‌آفرین انصاری در مراسم گشایش گفت که چگونه به عنوان مادر معنوی موزه برای برقراری ارتباطات و روابطی جهت مکان‌یابی موزه تلاش کرده و تمام قوا را بسیج کرده تا این اتفاق رخ دهد. محیط طباطبایی ضمن تحسین تلاش موسسان موزه یادآور شد که چگونه در زمانی که موزه در بحران بود و عروسک‌ها غمگین در جعبه جمع شده بودند، نشست خبری راه انداخت و موضوع را به رسانه کشید و پوپک عظیم‌پور سخنانش را با یکی بود یکی نبود شروع کرد و یادآور شد که عروسک‌ها از دیرباز در این فرهنگ غنی می‌زیستند و نمادی از دست‌ساخته‌های زنان و مادران این سرزمین هستند و فرهنگ جز در دامن مادران و زنان بالنده نمی‌شوند. وی این موزه را فرصتی برای این بالندگی دانست. ناصری و گلشن نیز ضمن ابراز خوشحالی از همیاری و عشقی که دوستداران موزه برای به ثمر رسیدن موزه هزینه کرده بودند از الهه حریریان که شبانه‌روز برای موزه زحمت کشیده بود، از مژده دانش‌پژوه که عروسک‌های بزرگان ادبیات کودک را ساخته و اهدا کرده بود، از آزاده بیات که صنایع دستی را در طراحی بازی و اسباب بازی وارد کرده بود، از حسینی که پیکرک‌هایی با نقوش و افسانه طراحی کرده بود و از ناصری برای تلاش‌های بی‌وقفه‌اش تشکر کردند. در انتهای مراسم پریسا به‌آبادی و سمیرا میهن‌خواه قصه شاماران، از قوم کرمانج را با تکنیک سایه برای حضار روایت کردند.
