«کاشى هفت رنگ»، برای اولین‌بار در سینمای ایران از کولاژ برای قصه گویی استفاده کرده است. باتوجه به پیچیدگی‌های دیجیتالی که در این فیلم وجود دارد، ساخت آن نزدیک به ۴ سال طول کشیده و تنها برای یک بار نمایش مجوز گرفته است. «کاشی هفت رنگ» فیلمی تجربی بوده که داستانش در دو دوره صفوی و معاصر پیش می‌رود. در این فیلم از برخی تصاویر سریال‌های «شیخ بهایی» و «روشن‌تر از خاموشی» نیز استفاده شده است. در خلاصه داستان این اثر آمده است: ماهدخت نویسنده‌ای بوده که در نوشتن کتابی درباره عصر صفوی به مشکل برخورده است. او طبق رسمی قدیمی روز سال نو را در مسجدی از همین دوره (مسجد شیخ لطف‌الله) می‌گذراند که ناگهان صدایی از کاشی پشت سرش می‌شنود و از طریق این کاشی به یک داستان از هزار و یک شب دید پیدا می‌کند و روزهای دیگر را نیز از کاشی‌های دیگر می‌بیند. این دخل و تصرف مشکلاتی را برای کسانی که در آن دوره به سر می‌برند به وجود می‌آورد تا اینکه گروهی برای حراج گذاشتن کاشی‌ها وارد مسجد می‌شوند و ماهدخت را گرفتار منشوری از رویا و واقعیت می‌کنند. این فیلم در لوکیشن‌های مسجد شیخ لطف‌الله و کاخ عالی‌قاپو فیلمبرداری شده است.
