فرزند بزرگ روستای تاجمیر در شهرستان سربیشه استان خراسان جنوبی، اتاق خانه خود را به موزه و محل نمایش وسایل قدیمی مردم روستا و صنایع دستی آنها اختصاص داده است.
به گزارش مهر، سال‌ها قبل از انقلاب، خاندان عشایری کلندرزهی بنا به سیاست حکومت وقت، یکجانشین شدند و روستایی در حوالی مرز ماهیرود در فاصله حدود ۹۰کیلومتری از مرز افغانستان در شهرستان سربیشه را ساختند. بزرگ ایل کلندرزهی روستای تاجمیر را به نام خودش بنا نهاد و یک خانه به «زربخت» دختر بزرگ خود به عنوان جهیزیه داد. اکنون زربخت بزرگ این خاندان و زنی سالمند است که از حدود یک سال پیش آب مروارید سوی چشمانش را گرفته اما خانه او یکی از خانه‌هایی است که گردشگران روستا حتما از آن بازدید می‌کنند. حاجی گل میرخان، برادر بزرگ زربخت اکنون مرد بزرگ روستاست که تصمیم گرفته با مشورت فرزندان خواهرش اشیای قدیمی و جهیزیه او را در اتاق پذیرایی به نمایش بگذارد. او می‌گوید: ممکن بود بعد از زربخت این وسایل بین بچه‌ها تقسیم شود و هر یک از آنها دست کسی بیفتد اما از ۷سال پیش تا حالا که همه آنها را در یک اتاق گذاشته و به موزه تبدیل کرده‌ایم، دیگر می‌دانیم که این وسایل قدیمی برای همیشه باقی می‌مانند. وسایلی که حاج گل میرخان از آن صحبت می‌کند، بیشتر صنایع دستی، وسایل زندگی عشایری و چادرنشینی و وسایل مردم‌شناسی اهالی روستای تاجمیر است. این وسایل تا سال‌ها پیش در روستا مورد استفاده قرار می‌گرفت اما برخی از آنها دیگر از رده کار خارج شده‌اند. توبره‌های آبریز شتر، زنگوله‌ها و وسایل مهار شتر و اسب، خورجین‌ها، سفره‌های نان و سفره‌های آردی، چادرها و پلاس‌ها و زیرچوبی آنها و... که با رنگ‌های گیاهی بافته شده‌اند به دیوارها آوریخته شده و روی یک برگه دفترچه یادداشت نحوه کارکرد آنها توضیح داده شده است. روپشتی‌های دوخته شده با رنگ‌های گیاهی نیز که قدمتی ۲۰۰ساله دارند نیز به نمایش گذاشته شده‌اند؛ برخی نقوش سنتی روپشتی، گلیم و جاجیم‌های این خانه دیگر تک هستند و دیگر تکرار نشده‌اند. گل میرخان و اهالی دیگر روستا لباس بلوچی به تن دارند و زنان روستا لباس‌های سوزن‌دوزی شده دستی و ماشینی به تن کرده‌اند. آنها ۱۷سال است که با خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کنند. خاندان آنها شتر و گوسفندهای زیادی داشتند ولی الان از آن همه دام، تعداد محدودی باقی مانده است. در این منطقه چند سالی است که گیاه سپند خوب رشد کرده؛ این گیاه یک گونه مهاجم است که وقتی در محدوده‌یی رشد کند به معنی خشکسالی و فشار دام زیاد در آن منطقه است. دام‌ها به اجبار در زمستان این گیاه را می‌خورند چون فقط در این فصل است که تلخی اسپند کم می‌شود.
