بیست و سوم مهر 1306، اولین کلنگ ساختمان سراسری راه آهن ایران درتهران محل فعلی ایستگاه تهران برزمین زده شد و ازهمان زمان رسما ساخت راه آهن از سه نقطه جنوب - مرکز - شمال آغاز شد. قانون احداث این راه آهنی در ششم اسفند ماه 1305، در مجلس شورای ملی به تصویب رسید.
در رابطه با اقدام رضاخان برای تاسیس راه‌آهن سراسری دو گرایش کلی موافق و مخالف وجود دارد: مخالفان هزینه ۱۵۰میلیون دلاری را غیرضروری دانسته‌اند و بر این باورند که هیچ سود اقتصادی جبران این هزینه هنگفت را نمی‌کرد. ساخت جاده به جای آن با هزینه ریالی به مراتب ارزانتر بود و موجب صرفه‌جویی ارزی چشمگیری می‌شد و ساخت این خط آهن ۸۵۰ مایلی سراسری در واقع هدر دادن منابع بود.
راه‌آهن سراسری ایران به طول ۱۳۹۴ کیلومتر، با ۲۷۰ ایستگاه، تعداد ۱۲۰۰۰ عدد پل کوچک و بزرگ و حدود ۲۲۴ تونل، از بندرشاه و از جنوب شرقی دریای خزر آغاز و پس از عبور از مازندران، ساری و شاهی (قائم‌شهر)، دره «تنگ تالار» و گردنه فیروزکوه و عبور از سلسله کوه‌ها، داخل کویر و جلگه ورامین شده و به تهران می‌رسد و با پشت سر گذاشتن قم و اراک، اهواز به بندر شاهپور واقع در محل سابق «خور مولی» در خلیج فارس منتهی می‌شود. مقدار ۱۱۳۰۰۰ تن ریل و دو میلیون و یکصد هزار عدد تراورس (ریل بند) در این خط مصرف شده که پانصد و شصت و پنج هزار و چهل عدد آن فلزی و یک میلیون و پانصد و ده هزار تراورس آن چوبی است. میزان کل هزینه‌های ریالی مخصوص خط افزون بر دو میلیارد و یکصد میلیون ریال بوده است. نخستین کلنگ ساختمان راه‌آهن سراسری ایران روز یکشنبه ۲۳ مهر ۱۳۰۶ در محل فعلی ایستگاه راه‌آهن تهران به زمین زده شد. در همان زمان در محل ایستگاه‌های اهواز و بندر گز نیز ساختمان راه‌آهن ایران شروع شد. سرانجام ساخت راه‌آهن ایران یکسال زودتر از موعد مقرر به پایان رسید. در تاریخ ۲۷ مرداد ۱۳۱۷راه‌آهن شمال و در ۲۵ مرداد همان سال نیز راه‌آهن جنوب آماده بهره‌برداری شد و در روز ۴ شهریور ۱۳۱۷ در محل ایستگاه سفید چشمه (فوزیه) در کیلومتر ۳۸۸ تهران به دست رضاشاه گشایش یافت.
