مرتضى ایمانى‌راد|
توسعه یک فرآیند هوشمندانه و در عین حال یک فرآیند آزمون و خطاست. توسعه از طریق برنامه‌ها اتفاق نمى افتد، براى اینکه جنس توسعه برنامه‌پذیر نیست. محور توسعه هر کشور دانش مستتر در تولید کالاهاى قابل رقابت با جهان است و این را نمی‌توان با برنامه به دست آورد. کارگزاران توسعه کارآفرینان، سرمایه‌گذاران و سیاست‌گذاران هستند. رمز موفقیت این سه در این است که از نظر فهم و شناخت قبول داشته باشند که مهم‌ترین مساله کشور در بلندمدت ایجاد فرآیندى پویا براى انتقال دانش به درون کالاها و تسهیل کاربرى دانش براى کالاهاى دانش‌بر است. اگر این اعتقاد وجود نداشته باشد توسعه اتفاق نمى‌افتد. آن‌وقت باید باز از زور سیاست و نفت براى اداره کشور استفاده کنیم. نتیجه توسعه، افزایش مدال‌هاى المپیادها و مقالات علمى و شخصیت‌هاى علمى نیست (هر چند که ضرورت همه انکارناپذیر است)، بلکه نتیجه توسعه صادرات محصولاتى است که نشانگر تبلور دانش و هنر مستتر در فرآیند تولید آنهاست و بنابراین عوامل توسعه کارآفرینانى هستند که این کالاها را تولید می‌کنند. کار سیاست‌گذاران تنها و تنها حمایت از این کارآفرینان است.
