خلیج‌فارس، دریای پارس، الخلیج‌الفارسی، دریای ایران، بحر فارس، خلیج ایران و... را هرچه که بنامیم و هرچه در لابه‌لای صفحات تاریخ بگردیم، نه تنها اثری از عربی بودن آن نیست، بلکه تنها بر پارسی بودن این خلیج مستندات بیشتر می‌یابیم و بر نام‌هایی با پسوند پارسی و فارسی آن افزوده می‌شود.
اما چه اتفاقی در این چند سال رخ داده که حاشیه‌نشینان دریای پارس که برخی از آنها بیش از نیم قرن از استقلال کشورهایشان نمی‌گذرد دچار توهمی به نام خلیج عربی شده‌اند؟ توهمی که تنها محدود به نام خلیج‌فارس نیست بلکه تا ادعای مالکیت بر جزایر ایرانی خلیج‌فارس نیز پیش رفته است.
در پی حمله انگلستان به جزیره خارک در سال 1837، دولت وقت ایران به این سیاست جدایی‌طلبانه انگلیس در خلیج‌فارس اعتراض کرد و رسما به دولت انگلیس هشدار داد تا دست از این فتنه‌گری بردارد. این هشدار ایران باعث شد که روزنامه تایمز لندن در سال 1840 برای نخستین‌بار خلیج‌فارس را «دریای بریتانیا» بخواند. اما این نامگذاری به قدری بی‌پایه و اساس بود که در هیچ جای دیگری به کار نرفت. به دنبال ملی شدن صنعت نفت ایران در سال 1950 و خلع ید شرکت‌های انگلیسی و قطع ارتباط میان ایران و انگلیس، وزیر مستعمرات انگلیس برای نخستین‌بار این نام جعلی را به کار برد. در آن سال‌ها، کشورهای جنوبی خلیج‌فارس یا مستعمره یا تحت‌الحمایه انگلیس بودند. دولت انگلیس نیز برای تلافی ملی شدن صنعت نفت ایران کتابی را به قلم رودریک اون، یکی از جاسوسان انگلیس به نام حباب‌های طلایی روی خلیج ع ر ب ی در سال 1957 به چاپ رسانید. این کتاب که بلافاصله به زبان عربی ترجمه شد، سرآغازی بر تحریف نام خلیج‌فارس بود. دولت‌های عربی رفته‌رفته از به کار بردن نام خلیج‌فارس سرباز زدند. در سال 1960 پس از امضای پیمان صلح کمپ دیوید و قطع ارتباط ایران و مصر، سران شرکت‌کننده در کنگره حزب بعث در دمشق طی جلسه‌یی خواستار تغییر نام خلیج‌فارس به نام جعلی دیگری بدون هیچ سند و مدرک قانونی شدند. به دنبال این تصمیم و برای دستیابی به مقاصد سیاسی، نام تاریخی «خلیج‌فارس» از کتاب‌های درسی کشورهای عربی حذف و نام جعلی عربی جایگزین آن شد. اتفاقی که در دنیا مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت.
