«سیستان باستان و دریاچههای آن از پنج هزار سال پیش روی ظرفی سفالی در شهرسوخته به تصویر کشیده شده است.» به گزارش ایسنا، اگر چه به نظر میرسد ایده به تصویر کشیدن بناها، برخی نقوش یا محوطههای مهم و تاریخی روی برخی محصولات در سراسر کشور اقدامی تازه و بکر است و در برخی موارد خلاقیت را به دنبال دارد، مانند اسکناسهای در دست مردم یا تمبر و حتی بستهبندی برخی محصولات و سوغاتیها، اما اینکه ناگهان سندی کشف شود که نشان دهد چنین اقدامی را سالها که نه، بلکه سدهها دورتر از بروز خلاقیتهای کنونی مردم ایران زمین به خصوص در بخشهای جنوبی کشور در ذهنشان پرورش داده بودند، فرهنگ غنی این منطقه را نشان میدهد. سیدمنصور سیدسجادی، سرپرست تیم کاوش محوطه جهانی «شهر سوخته» در این زمینه اظهار میکند: معمولا نقوش روی سفالها و ظروف به نوعی بازگوکننده محیط طبیعی یک شهر یا روستا در دنیای باستان است، کسانی که روی سفالها نقاشی میکردند، بازتابی از طبیعت منطقه را نشان میدادند. او با بیان این مثال که روی سفالهای به دست آمده از کاوش در مناطق مختلف نقوش کوهستان، قوچ، بز کوهی، پرندگان آبزی یا طبیعت وجود دارند که نشان از وجود آب و هوای مختلف در هر منطقه است، ادامه میدهد: شهر سوخته و ظروف به دست آمده در این محوطه نیز از این قضیه مستثنا نیستند، هرچند نقوش موجود در شهر سوخته، بیشتر نقوس هندسی است و تعداد نقوش طبیعی مانند جانوران و گیاهان نسبت به نقوس هندسی کمتر است، اما گاهی اوقات در میان این نقوش طبیعی، یک سلسله نقوشی پیدا میشود که قابل تفسیر و تاویل هستند. وی با اشاره به مطالعاتی که روی تعدادی از نقوش بشقابهای سفالی شهر سوخته انجام شد سه شاخصه ویژه جغرافیایی طبیعت سیستان در روی برخی سفالها دیده شده است، این سه شاخصه را شامل دشت (دلتا)، رودخانه و دریاچه و یک جزیره (کوه خواجه) میداند که یکی از آنها نقش جالبی دارد. این باستانشناس اظهار میکند: با توجه به اینکه سیستان یک دشت رسوبی و باتلاقی است و دریاچه هامون و جزیره کوهخواجه و دشت و باتلاق در آن وجود دارد.