صبح روز یکشنبه در خبری اختصاصی اعلام کردیم سازمان تامین اجتماعی از خرید باشگاه پرسپولیس منصرف شده است.
به گزارش روزنامه اعتماد، این خبر موج زیادی از واکنش‌ها را به دنبال داشت تا اینکه جمشید مهرابی، مدیرکل نظارت بر امور شرکت‌های تامین اجتماعی در یک برنامه تلویزیونی با تایید منتفی بودن انتقال پرسپولیس به تامین اجتماعی از موانع حقوقی و تجاری این تصمیم گفت.
مهرابی سه دلیل عمده را برای منتفی دانستن این انتقال عنوان کرد: اول اینکه تامین اجتماعی سهام ذوب‌آهن را دراختیار دارد و دوم اینکه این سازمان دنبال بنگاه‌های سودده برای تامین حقوق بازنشستگان می‌باشد و درنهایت اینکه دولت می‌خواهد پرسپولیس را با بدهی‌هایی که به تامین اجتماعی دارد، تهاتر کند.
این مدیر تاکید کرد ما درخواستی برای دراختیار داشتن پرسپولیس ندادیم و به نوعی به ما تکلیف شده بود.
نکته جالب توجه این است که تمام مواردی که مهرابی اشاره کرد چند ماه پیش در گزارش‌های اختصاصی روزنامه اعتماد در مورد واگذاری پرسپولیس به تامین اجتماعی آمده بود اما مدیران بالادستی عوض توجه و تصمیم به‌موقع با جوابیه دادن، تکذیب کردن و نادیده گرفتن مسیر خودشان را رفتند تا حالا که کمتر از یک ماه به موعد حل مشکل مالکیت مشترک سرخابی‌ها برای گرفتن مجوز حرفه‌ای AFC مانده، واگذاری این دو باشگاه به نقطه صفر برگردد.
در گزارش روز 27 آذر با تیتر «مالکیت مشترک پرسپولیس و باشگاه‌های اصفهانی؟» (اینجا) نوشتیم تامین اجتماعی مالک ذوب‌آهن است، پرسپولیس زیان‌ده است و سازمان نمی‌تواند از این باشگاه درآمدزایی کند و از همه مهم‌تر گویا دولت به تامین اجتماعی تکلیف کرده است که باشگاه را بگیرد.
در تاریخ 10 دی در گزارش اختصاصی دیگری نوشتیم (اینجا) که نامه درخواست برای واگذاری سهام پرسپولیس از سوی تامین اجتماعی ارسال شده. در خط آخر همان گزارش هم فاش کردیم که دولت می‌خواهد بدهی‌اش به تامین اجتماعی را از طریق واگذاری پرسپولیس صاف کند.
حال که همه آنچه روزنامه اعتماد در ماه‌های گذشته نوشته بود مو به مو رقم خورد چند مساله پیش می‌آید. از دوستان تامین اجتماعی و وزارت ورزش باید پرسید شما تازه به این نتیجه رسیدید که چنین چیزی شدنی نیست؟ ما که در گزارش‌های قبلی خود نوشته بودیم روند اشتباه است، آن‌هم نه براساس حدس و گمان که براساس قانون تجارت و فوتبال.
نوشتیم همه می‌دانند شرکت‌هایی که تامین اجتماعی دراختیار می‌گیرد برای درآمدزایی هستند و پرداخت حق و حقوق بازنشستگان. این را خود مدیران تامین اجتماعی هم می‌گویند. همین حالا در شهرهای مختلف شاهد اعتراضات این قشر که با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند، هستیم پس چطور قرار بود یک شرکت زیان‌ده بار سازمان تامین اجتماعی که با پول مردم می‌چرخد، بشود؟
البته از یک منظر می‌توان گفت منتفی شدن این واگذاری جای خوشحالی دارد. اگر این اتفاق رقم می‌خورد هم پرسپولیس نابود می‌شد هم سازمان تامین اجتماعی. آن‌وقت یک موج اعتراضی ایجاد می‌شد شامل میلیون‌ها هوادار پرسپولیس و میلیون‌ها بازنشسته و بیمه شده سازمان. ولی این خوشحالی نافی این نیست که نپرسیم این چه مدیران و دست‌اندرکارانی هستند که آنچه ما چند ماه پیش نوشتیم را نمی‌دانستند؟ یا می‌دانستند و اهمیتی ندادند؟ این واقعا جای سوال دارد. البته خوب است که درنهایت اطلاع‌رسانی ما تاثیر داشت اما باعث تعجب است که دوستان این‌قدر دیر به نتیجه رسیدند.
در عین حال جا دارد اینجا برخلاف اظهارات مدیرکل نظارت بر امور شرکت‌های تامین اجتماعی بار دیگر تاکید کنیم باوجود تکلیف دولت، براساس اطلاعاتی که خبرنگار اعتماد دارد تامین اجتماعی برای دراختیار گرفتن پرسپولیس نامه زده بود.
حالا سوال اینجاست کارشناسان سازمان زمانی که این نامه به وزارت ورزش ارسال می‌شد کجا بودند که متوجه ایرادهای قانونی و سایر مشکلات بشوند؟ کجا بودند بگویند قاطبه کشور که بیمه شده هستند با مشکلات مواجهند و بازنشسته‌ها درگیر مسائل معیشتی هستند؟ کجا بودند بگویند سازمان بسیاری از شرکت‌های سودده را دراختیار گرفته و به زیان‌دهی رسانده پس چطور می‌خواهد از یک باشگاه سراسر بدهکار و زیان‌ده به درآمد برسد؟ آن‌هم در پرسپولیس که در فضای اجتماعی به واسطه حجم انبوه هواداران بسیار تاثیرگذار است.
در یک نگاه سخت‌گیرانه می‌توان گفت واگذاری پرسپولیس به تامین اجتماعی عملا می‌توانست کل کشور را درگیر کند؛ به واسطه میلیون‌ها هوادار و بازنشسته.
درنهایت خوب است مدیران سازمان بگویند این پیشنهاد از کجا رسید؟ این توقع چرا ایجاد شد؟ ما هم دوست داریم پرسپولیس و استقلال واگذار شوند اما با یک کار کارشناسی، مدون و برنامه‌ریزی شده. اینکه هر کس تصمیم بگیرد با یک تلفن یا نامه باشگاه واگذار کند که نمی‌شود.
دولت و وزارت ورزش باید بدانند پرسپولیس صدقه نیست. دولت باید به این باشگاه به چشم یک فرصت نگاه کند. البته همه دولت‌های قبلی در این زمینه کم‌کاری و اشتباه داشتند، ولی درنهایت باید هزینه دولتی بودن و تعلل واگذاری باشگاه پرداخت شود.
اینجا برای بار چندم می‌نویسیم و امیدواریم این‌بار گوش شنوایی باشد: این بازی واگذاری در سطح وزیران نیست و در سطح رییس‌جمهور باید حل شود. نباید شتاب‌زده این کار انجام شود ولو به قیمت حذف پرسپولیس. نباید برای باز کردن یک گره ده گره دیگر ایجاد شود. حل مشکل راهکار و اراده ملی می‌خواهد، اما درنهایت باید این اتفاق بیفتد. پرسپولیس و استقلال باید واگذار شوند به جایی که نه سهام مشترک با دولت داشته باشند نه بدهی.
