شانزدهم آبان 1357 ارتشبد «نعمت‌الله نصیری»، «منوچهر آزمون» و «داریوش همایون»، همراه با چند نفر از وزیران دولتی ازسوی ماموران حکومت نظامی دستگیر شدند.
نعمت‌الله نصیری پس از بالا گرفتن امواج انقلاب ازسوی محمدرضا پهلوی از ریاست ساواک عزل و به‌عنوان وزیر راهی پاکستان شد. اما از آنجا که در روزهای اوجگیری نهضت، شاه به این اندیشه شد که برخی کارگزاران حکومت را سپر بلای خودش کند، به تهران خوانده شد و به زندان افتاد. او 22 بهمن 57 پس از بازگشایی در زندان‌ها، موفق به فرار شد، اما پس از چند روز دستگیر و اعدام شد. منوچهر آزمون نیز جزو سه نفری بود که روز شانزدهم آبان 57 دستگیر شد. توده‌یی سابق که پس از کودتای 28 مرداد و دستگیری، از صافی ساواک گذشته و به مقامات دولتی رسیده بود، مثل نصیری قربانی تصمیم شاه برای آرام کردن فضای جامعه شد؛ تلاشی که البته بی‌نتیجه ماند. اقبال نیز که نمایندگی مجلس، استانداری فارس، ریاست رادیو و تلویزیون ملی، معاونت وزیر کشور و... را در کارنامه‌اش داشت، پس از انقلاب محاکمه و تیرباران شد. داریوش همایون نیز که سابقه مبارزه با شاه را داشت و البته طبق اسناد تاریخی، برای سازمان سیا در ایران کار می‌کرد، به‌عنوان چهره‌یی منفور که وزارت اطلاعات و جهانگردی دولت آموزگار را به‌عهده داشت، دستگیر شد. او جزو افرادی بود که در حزب پان‌ایرانیست، تلاش زیادی برای کمک به کودتا علیه مصدق کرد. او داماد سرلشکر فضل‌الله زاهدی بود که پس از کودتا، نخست‌وزیر شد. اعلام جرم سندیکای نویسندگان و خبرنگاران نیز علیه همایون در انتخاب وی به‌عنوان یکی از چهره‌های منفور تاثیر داشت. او که پس از دستگیری به زندان دژبان منتقل شده بود، با حمله انقلابیون به زندان توانست همراه با زندانیان دیگر بگریزد. همایون اندکی بعد به فرانسه رفت. او سال 89 به مرگ طبیعی از دنیا رفت. البته اواخر آبان 57، امیرعباس هویدا نخست‌وزیر سابق و وزیر کشاورزی و چند مسوول دیگر حکومت پهلوی نیز به خواست شاه و با دستور دولت نظامی بازداشت شدند که بیشتر آنها پس از انقلاب اسلامی اعدام شدند.
