هفتم آبان سال 1334، قانون مبارزه با کشت خشخاش در مجلس شورای ملی تصویب و بدین وسیله نخستین قدم در مبارزه با اعتیاد برداشته شد.
قبل از سال ۱۳۳۴ به‌دلیل قانونى بودن تولید، توزیع و ترانزیت موادمخدر هر چند به‌صورت محدود و تحت‌نظارت دولت، شمار معتادان به‌دلیل دسترسى به مواد اعتیادآور رو به فزونى بود و در واقع مصوبه‌هاى آن دوران حرکتى بود براى تامین منابع درآمد ملى تا اینکه در ۷ آبان ۱۳۳۴ با تصویب قانون منع کشت خشخاش و استعمال تریاک قدمى اساسى در مبارزه با اعتیاد برداشته شد.
این حرکت در نخستین گام‌ها به قدرى حرکت جدى به‌شمار مىآمد که ایران در تبصره واحده «قانون الحاق دولت ایران به پروتکل تحدید و تنظیم کشت خشخاش و تولید و تجارت بین‌المللى و تجارت عمده مصرف تریاک» (مصوب ۱۴/۸/۱۳۳۶) بر این امر تاکید کرد که: «الحاق ایران به این پروتکل به هیچ‌وجه تاثیرى در قانون منع کشت خشخاش مصوب هفتم آبان‌ماه ۱۳۳۴ نخواهد داشت.» متعاقبا آیین‌نامه این قانون در ۱۹/۱۰/۱۳۳۴ به تصویب رسید و در سال ۱۳۳۸ قانون اصلاح قانون منع کشت خشخاش براى رفع کاستى‌هاى قانون موردتصویب قرار گرفت که تعریف و تعیین موادمخدر را مىتوان ازجمله اقدامات قانونگذار در این مقطع دانست.
در این مدت «اصل عدم دسترسى به موادمخدر و توسعه در درمان» مورد توجه بود، ولى در این حرکت، تجارت غیرقانونى و قاچاق تریاک از خارج به ایران به‌منظور ارضاى تقاضاى شدید معتادان به تریاک افزایش یافت تا جایى که قانونگذار ناچار شد در
۱۳/۱۲/۱۳۴۷ قانون اجازه کشت محدود خشخاش و صدور تریاک را به تصویب برساند؛ قانونی که البته بعدها دوباره ملغی و کشت خشخاش به کلی در کشور ممنوع شد.
سال 1367، مجمع تشخیص مصلحت نظام قانون مبارزه با موادمخدر را اصلاح کرد. طبق این قانون هر کس بذر یا گرز خشخاش یا سرشاخه‌های گلدار یا به میوه نشسته شاهدانه را نگهداری یا مخفی یا حمل کند به صد هزار تا سه میلیون ریال جریمه نقدی و یک تا هفتاد ضربه شلاق محکوم خواهد شد. در مورد سرشاخه‌های گلدار یا به میوه نشسته شاهدانه، قصد تولید موادمخدر از آنها باید احراز شود.
