کامران پارسی‌نژاد می‌گوید:در سال‌های اخیر به دلیل نبود سیاست‌گذاری در ادبیات، ادبیات به نوعی به حال خود رها شده است و متولیان نهادهای فرهنگی به نقش آن اهمیتی نمی‌دهند. این نویسنده درباره توجه به اقلیم و زیست‌بوم در ادبیات داستانی اظهار کرد: در حال حاضر ادبیات مانند کودکی است که خود روند رشدش را در یک جنگل بی‌در و پیکر دنبال می‌کند و به هر سو می‌رود و هیچ‌گونه جهت‌گیری و نظام مشخصی در این راستا ندارد. اگر امروز بخواهند مردم را به بازگشت به سرزمین خود تشویق بکنند، ابزاری به نام ادبیات داستانی نمی‌شناسند؛ به همین دلیل ادبیات داستانی ما در شرایط کنونی به این فضا بی‌توجه است. او همچنین دلیل جهانی نشدن ادبیات ما را بی‌توجهی به بومی‌گرایی و اقلیم عنوان کرد و گفت: در کشورهای غربی، زمانی ادبیات کشورهای دیگر مورد توجه قرار می‌گیرد که نویسندگان جهان سوم به مسائل بومی خود توجه کنند.
