52سال پیش در چنین روزی، یعنی سیزدهم مهر 1344، امام خمینی(ره) پس از 11 ماه اقامت و تبعید در ترکیه با توافق رژیم پهلوی و دولت عراق به این کشور انتقال یافت. با وجود انتقال مخفیانه امام(ره)، ایشان با استقبال گرم و پرشور مردم عراق روبه‌رو شد و پس از یک توقف کوتاه در کاظمین، رهسپار سامرا شد و با استقبال باشکوه مردم و حوزه علمیه این شهر در آنجا اقامت گزید.
بی‌میلی دولت ترکیه به ادامه زندانبانی، رژیم پهلوی را بر آن داشت که تبعیدگاه امام(ره) را تغییر دهد. از این رو، طی مذاکره سری با دولت عراق در قبال این تعهد که دولت ایران دخالتی در سرنوشت، آزادی و مدت اقامت امام(ره) در عراق نداشته باشد، عراقی‌ها با انتقال امام(ره) به عراق موافقت کردند. هدف رژیم شاه از تغییر محل تبعید امام(ره) آن بود که با توجه به شرایط خاص و سنتی حوزه علمیه نجف که هر تازه‌واردی در آن هضم می‌شد، آوازه امام(ره) را از این طریق به خاموشی بکشاند. اما امام خمینی(ره) با ادامه مبارزات، رهبری نهضت اسلامی را به شکلی دیگر پیگیری کرد، به‌طوری که رژیم بغداد مجبور به ایجاد فشار علیه ایشان و فراهم آوردن زمینه‌های خروج امام(ره) از این کشور شد.
13سال بعد و در روز دوازدهم مهر 1357، با افزایش فشارهای دولت عراق علیه امام(ره)، ایشان نجف را به قصد مرز کویت ترک کرد. دولت کویت با اشاره رژیم ایران از ورود امام(ره) به این کشور جلوگیری کرد. قبلا صحبت از هجرت امام(ره) به لبنان یا سوریه بود، اما ایشان پس از مشورت با فرزندشان، حجت‌الاسلام سید احمد خمینی تصمیم به هجرت به پاریس گرفت.
امام(ره) چهاردهم مهر 57 وارد پاریس شدند و دو روز بعد در منزل یکی از ایرانیان در نوفل لوشاتو (حومه پاریس) مستقر شدند. ماموران کاخ الیزه نظر رییس‌جمهوری فرانسه را مبنی بر اجتناب از هرگونه فعالیت سیاسی به امام(ره) ابلاغ کردند؛ ممنوعیتی که البته ادامه فعالیت‌های امام خمینی(ره) و همچنین فضای باز مطبوعات در این کشور مانع اجرای آن شد.
