بیست‌و‌ششم شهریور 1320 برابر با هفدهم سپتامبر 1941، محمدرضا پهلوی در جلسه فوق‌العاده مجلس به رعایت کامل قانون اساسی سوگند خورد و شاه شد و قول داد که اگر در گذشته اشتباهی صورت گرفته، جبران کند. این اتفاق پس از خروج رضاشاه از ایر ان رخ داد. 24 ساعت پس از خروج رضاشاه از تهران، در گوشه و کنار شنیده می‌شد که او آزاد نیست. گرچه آزادانه حرکت می‌کند، ولی عملا زندانی دولت انگلستان است و هرکجا که این دولت بخواهد او را خواهد بُرد و تحت مراقبت قرار خواهد داد و به احتمال زیاد از ایران تبعید و به یک مستعمره دورافتاده انگلستان فرستاده خواهد شد. در همین روز سرلشکر احمد نخجوان که پس از مرخص کردن سربازان پادگان‌ها و بی‌دفاع کردن کشور، از دست رضاشاه کتک خورده و خلع درجه و زندانی شده بود، آزاد شد و ضمن تجلیل از او، پنج روز بعد دوباره وزیر جنگ شد. سرتیپ علی ریاضی هم که به همان دلیل زندانی شده بود، آزاد شد. رضاشاه، بدون اطلاع از واقعیت‌های پشت پرده و جریانات روز، گفته بود که این دو و خائنان دیگر باید در محکمه نظامی زمان جنگ [محکمه حرب] محاکمه و اعدام شوند و خودش بر جریان این محاکمه نظارت خواهد کرد. در همین روز نیروهای شوروی و انگلستان به عنوان فاتح ایران وارد تهران شدند و این شهر را به اشغال خود درآوردند و فرار اتباع آلمان و ایتالیا از ایران تسریع شد. محبوسان زندان قصر که از اشغال تهران آگاه شده بودند قصد فرار داشتند که به سوی آنها تیراندازی شد. باوجود این، بعداز ظهر این روز دستور آزادی زندانیان ـ سیاسی و عادی ـ صادر شد. با اشغال نظامی تهران بر دامنه احتکار و به سبب آن گرانی اجناس مورد نیاز از جمله نان افزوده شد و گزارش‌های متعدد در زمینه ناامن شدن راه‌ها و راهزنی انتشار یافت و بر نگرانی مردم افزود. این گرانی و ناامنی سبب شده بود که مردم عادى تا مدت‌ها از رفتن رضاشاه ناخرسند باشند.
