محمد شریفی مقدم
با قرار گرفتن در آستانه روز پرستار یک بار دیگر خبرهایی منتشر می‌شود که نشان از بهبود وضعیت پرستاران دارد، اما این اخبار تا چه حد می‌تواند درست باشد، اصلا این وعده‌های بی‌سرانجام چطور می‌تواند مشکلات جامعه پرستاری را حل کند. سال‌هاست که پرستاران با مشکلاتی همچون عدم پرداخت به موقت کارانه‌ها، سختی کار و البته قراردادهای کوتاه‌مدت دست و پنجه نرم می‌کنند. حالا دیگر مسوولان باید بدانند که وعده‌های بی‌سرانجام برای رفع مشکلات جامعه پرستاری کار ساز نیست. هر ساله در مورد مجوزهای صادر شده وزارت بهداشت و درمان برای استخدام پرستاران حرف‌هایی زده می‌شود ولی در نهایت آن میزان پرستاری که استخدام می‌شوند، تنها یک سوم و گاه یک پنجم رقمی است که اعلام شده است. سال‌هاست که اکثر بیمارستان‌ها با کمبود نیروی پرستار مواجه‌اند. در واقع استانداردهای جهانی در مورد تعداد پرستار برای هر تخت بیمارستانی در کشور رعایت نمی‌شود، اینکه یک پرستار مجبور است در شیفت کاری خود به بیش از 5 تا 8 بیمار رسیدگی کند، می‌تواند درصد خطا را بالا برده و عواقب بدی داشته باشد. نمی‌توانیم منکر این شویم که در دوران پاندمی کرونا فشار کاری جان چند دکتر و پرستار جوان را گرفت. این آمار جدا از آمار پرستارانی است که به دلیل ابتلا به این بیماری جان خود را از دست دادند. در واقع بحث نظام پرداخت همیشه محل حرف و حدیث بوده است زیرا چارچوب مشخص ندارد. باید دست از مقایسه‌برداریم. باید حق یک پرستار خوب را درنظر بگیریم و چارچوب باید بگونه‌ای باشد که پرستار و پزشک به حق خود برسند. عوامل انگیزشی پرستاران و مدافعین سلامت نکته مهمی است فوق‌العاده خاص و سختی کار، مسائل بازنشستگی و... از عواملی است که باید به آنها رسیدگی شود و هر چه زودتر روند پرداختی درستی برای آن تعریف شود. در دوران پاندمی بسیاری از مسوولان متوجه شدند که تنها فرد مهم در بیمارستان‌ها پزشکان نیستند، بلکه بار اصلی کار بر دوش پرستارانی است که ساعت‌های متمادی مشغول رسیدگی به وضعیت بیماران هستند، در واقع نمی‌توانیم مدعی باشیم که تنها یک گروه کار درمان را به دوش می‌کشند، در واقع تیم درمانی و کادر درمان اعم از دکتر و پرستار و بهیار و ... هر کدام به نوبه خود تلاش می‌کنند و باید نتیجه تلاش‌هایشان را ببینند. اینکه بسیاری از مهاجرت پرستاران گلایه می‌کنند، جای سوال دارد، وقتی ما هیچ گونه شرایط ویژه‌ای برای پرستاران خود حتی در شرایط پاندمی در نظر نمی‌گیریم نباید از این موضوع ناراحت شویم.
در واقع این بی‌توجهی و بی‌برنامگی مسوولان حوزه بهداشت و درمان است که به این موضوع دامن می‌زند و اگر هر چه زودتر چاره‌ای برای آن اندیشیده نشود ممکن است با بحران کمبود پرستار در کشور مواجه شویم.
به هر حال باید توجه داشته باشیم که تنها با وعده و وعید‌های غیر عملی نمی‌توانیم مشکلات موجود در حوزه پرستاری را حل کنیم. این افراد در هر شرایطی از جان خود مایه می‌گذارند و برای بهبود بیماران تلاش می‌کنند. اما وقتی با عدم پرداخت به موقع حقوق خود مواجه می‌شوند، وقتی مجبورند با مشکلات معیشتی دست و پنجه نرم کنند نمی‌توانیم توقع داشته باشیم که با صد در صد توان خود بر بالین بیماران حاضر شوند. در واقع ما باید کاری کنیم که پرستار غیر از فکر کردن به ارایه خدمات به بیماران هیچ دغدغه ذهنی دیگری نداشته باشد. البته این نهایت مطلوبی است که ما با آن بسیار فاصله داریم، اما غیر ممکن نیست. پرستاران مهم‌ترین بخش در حوزه بهداشت و درمان هستند و باید برای رفاه آنها هر چه در توان داریم به کار بگیریم تا بتوانیم با خیال آسوده بهترین خدمات را به بیماران ارایه دهیم. پس بهتر است به جای وعده و وعید کارهای عملی انجام دهیم و آنچه را تا امروز در قالب شعار بیان کرده‌ایم به عمل نشان دهیم.
